Pinahiya at Binasted ng Flight Attendant ang Manliligaw na Janitor, After 5 Years Namutla Sya Nang

.

Part 1: Ang Unang Koneksyon

Sa loob ng paliparan, kapansin-pansin ang isang dalagang flight attendant na agad umaagaw ng atensyon ng mga tao. Siya si Judy, na nakasuot ng makintab at maayos na uniporme. Kumikislap ang kanyang pulang lipstick, at bawat hakbang niya ay puno ng kumpiyansa. Marami ang humahanga sa kanyang ganda at tikas, lalo na ang mga baguhang empleyado na tila iniidolo siya. Ngunit sa likod ng kanyang matamis na ngiti, nagkukubli ang isang ugaling hindi lahat ay nakakaunawa.

Si Judy ay kilala sa pagiging sosyal at mayabang. Madalas niyang sukatin ang halaga ng tao ayon sa kanilang trabaho at anta sa lipunan. Sa mga kasamahan niyang mas mababa ang posisyon, hindi niya maiwasang magpakita ng pangmamaliit. Sa mga pasahero naman, lalo na ang mga nakakaangat, sobra ang paggalang at pakikipag-usap niya. Sa isip niya, nararapat lamang na makisalamuha sa mga taong may pangalan at pera at iwasan ang mga ordinaryong empleyado na tila walang dating para sa kanya.

Sa kabila ng kanyang ugali, may isang taong nananatiling malapit sa kanya, ang kanyang matalik na kaibigang si Janel. Magkaiba man sila ng personalidad, matagal nang buo ang kanilang pagkakaibigan. Si Janel ay simple, mapagkumbaba, at marunong rumespeto sa lahat, ano man ang katayuan sa buhay. Sa tuwing may pagkakataon, pinapayuhan niya si Judy na huwag maging mapanghusga, ngunit madalas ay hindi ito pinapakinggan ng kaibigan.

Dumating ang isang bagong mukha sa paliparan, ang tahimik na janitor na si Ronnie. Naka-uniporme siya ng simpleng kulay asul, bitbit ang map at balde. Walang masyadong nakakapansin sa kanya, ngunit ang kanyang mata ay puno ng pangarap. Hindi niya alam na sa kanyang pagpasok sa lugar na iyon, magsisimula ang isang kwento ng pag-ibig at aral na magbabago sa kanilang lahat.

Bago pa man sumikat ang araw, gising na si Ronnie sa maliit na inuupahang kwarto malapit sa paliparan. Nagsisimula siya ng araw sa isang tasa ng kape at baong tinapay. Pagdating sa trabaho bilang janitor, bitbit niya ang kanyang map, walis, at balde at buong tiyaga niyang nililinis ang sahig ng airport. Habang abala ang iba sa kanilang mga biyahe at trabaho, si Ronnie ay tahimik na gumagawa ng tungkulin. Halos walang nakakakita sa kanyang pagod at sipag.

Bagamat’t simple lamang ang kanyang buhay, hindi kailanman sumuko si Ronnie sa kanyang pangarap. Sa gabi, matapos ang mahaba at nakakapagod na oras ng paglilinis, pumapasok siya sa isang maliit na paaralan para mag-aral ng aviation. Pangarap niyang maging piloto balang araw at bawat pawis na tumutulo sa kanyang noo ay alay sa katuparan ng pangarap na iyon.

Madalas habang nililinis niya ang pasilyo, napapatingin siya kay Judy. Para sa kanya, tila isang bituin ng dalaga, maliwanag, maganda, at tila imposibleng maabot. Wala siyang lakas ng loob na lumapit. Ngunit sa tuwing dumaraan ito, hindi niya maiwasang humanga. Alam niyang malayo ang pagitan nila, isang flight attendant at isang janitor. Ngunit hindi nito mapipigil ang pagtibok ng kanyang puso.

Isang araw, sa sinasadyang pagkakataon, nabangga ni Ronnie si Judy habang nagmamadali itong pumasok sa lunch. Nabuhusan ng kaunting tubig mula sa kanyang balde ang gilid ng uniporme ng dalaga. Agad siyang humingi ng paumanhin ngunit nakita niya ang malamig na tingin ni Judy at ang halatang pagkainis nito. Bagamat hindi niya sinasad, ramdam ni Ronnie ang bigat ng hiya at lungkot sa kanyang dibdib. Gayun pa man, iyon ang naging simula ng kakaibang koneksyon sa pagitan nila.

Para kay Judy, iyon ay isang abala at isang karanasang ikinaiinis niya. Para naman kay Ronnie, iyon ay isang sandali ng pagtatagpo. Isang senyales na kahit sa gitna ng kanilang magkaibang mundo, maaari pa rin silang magbanggaan. Hindi pa niya alam ngunit ang maliit na pangyayaring iyon ang magbubukas ng pinto sa mas malalim na emosyon sa kanilang dalawa.

Matapos ang ilang araw ng pag-iisip, naglakas loob si Ronnie na lumapit kay Judy. Sa tuwing nakakasalubong sila sa pasilyo ng paliparan, lagi siyang bumabati ng magalang dala ang kanyang simpleng ngiti. Isang araw, nagbigay siya ng maliit na kitchen na eroplano, isang simbolo ng kanyang pangarap. Hindi iyon mamahalin ngunit inialay niya iyon ng taos-puso bilang tanda ng kanyang paghanga.

Ngunit hindi nagustuhan ni Judy ang kanyang ginawa. Sa halip na pahalagahan ang simpleng kilos ni Ronnie, itinapon niya ang keychain sa mesa at malamig na sinabing, “Ronnie, huwag mong gawing ilusyon ang buhay mo. Janitor ka at flight attendant ako. Hindi bagay ang mundong ginagalawan natin.” Ang mga salitang iyon ay tumama kay Ronnie na parang matalim na sibat. Ngunit pinilit niyang manatiling magalang at hindi magpakita ng galit.

Dahil dito, naging usap-usapan sa mga empleyado ng paliparan ang ginawa ni Ronnie. “Ambisyoso talaga yang si Ronnie. Iniisip na may pag-asa siya kay Judy,” bulong ng ilan. May mga nagtatawanan pa at nagsasabing hindi raw dapat pinapansin ng isang janitor ang tulad ni Judy. Sa kabila ng lahat, nanatili si Ronnie sa kanyang trabaho. Pilit na pinapakita na hindi siya basta susuko, hindi sa kanyang pangarap at lalong hindi sa kanyang dignidad.

Samantala, si Janel na matalik na kaibigan ni Judy ay lihim na humahanga sa katapangan ni Ronnie. Nakikita niya ang kabutihan at respeto nito sa kabila ng kahirapan. Hindi man aminin ni Janel, may kakaibang damdamin siyang nadarama. Tuwing nakikita niyang pinipilit ni Ronnie na maging mabuti sa kabila ng pangmamaliit ng iba, sa puso niya nagsisimula ng mabuo ang paghanga na higit pa sa simpleng simpatya.

Sa lahat ng nangyayari, nanatiling marangal si Ronnie sa kanyang pakikitungo. Hindi siya sumasagot ng masama. Hindi siya nagtatanim ng galit. Sa halip, ipinapakita niya na ang tunay na halaga ng tao ay hindi nasusukat sa kanyang uniporme o trabaho kundi sa kung paano siya rumespeto at magmahal. Kahit nasasaktan, hindi siya tumigil sa pagiging mabuting tao. Bagay na mas lalong magpapakita ng kanyang tunay na pagkatao.

Part 2: Ang Pagbabalik at Pagsisisi

Isang abalang hapon sa paliparan, maraming pasahero ang nagmamadaling dumaraan. Abala rin ang mga empleyado sa kani-kanilang tungkulin. Sa gitna ng lahat, naglakas loob muli si Ronnie na lapitan si Judy upang sanay’y makausap ng masinsinan. Bitbit niya ang maliit na kahon ng tsokolate na ipinundar niya mula sa kanyang ipon. Simpleng regalo lamang para ipakita ang kanyang tapat na damdamin.

Ngunit bago pa man niya maibigay ito, agad siyang sinalubong ng malamig na titig ni Judy. “Ronnie, ilang beses ko bang sasabihin sayo? Huwag mong ipahiya ang sarili mo,” mariing sambit ni Judy, sapat upang marinig ng ilang kasamahan at pasaherong nakapaligid. “Hindi ka dapat umaasa. Janitor ka lang. Flight attendant ako. Magkaiba tayo. Huwag mong ipagpilitan ang isang imposibleng bagay.”

Ang kanyang tinig ay matalim at ang bawat salita ay parang sibat na dumiretso sa puso ni Ronnie. Natahimik ang paligid at halos lahat ay napatingin sa kanila. Si Ronnie, bagamat nasaktan, ay pilit na ngumiti. Hindi siya nagsalita ng masakit bagkus ay mahinhin niyang binitawan ang tsokolate at mahina lamang na nagsabing, “Pasensya na, Judy, hindi ko intensyon na ipahiya ka.” Pagkatapos ay marahang lumayo, dala ang bigat ng mga salitang tumimo sa kanyang damdamin. Ngunit hindi niya hinayaang mawala ang kanyang dignidad.

Saksi sa lahat si Janel na hindi makapaniwala na kaya ni Judy na gawin iyon sa publiko. Nakita niya ang kababahang loob ni Ronnie at lalo lamang itong nagpahanga sa kanya. Sa kabila ng matinding pangmamaliit, pinili pa rin nitong manatiling mahinahon at magalang. Doon napagtanto ni Janel na ang tunay na lakas ay hindi ang kayabangan kundi ang kakayahang maging marangal kahit sa oras ng kahihiyan.

Dahil sa pangyayaring ito, nag-iwan ito ng sugat sa puso ni Ronnie. Sugat na magiging mitsa ng mas malaking pagbabago sa kanyang buhay sa mga darating na taon. Pagkalipas ng ilang araw mula ng mapahiya siya kay Judy, nakatagpo si Ronnie ng katahimikan sa isang sulok ng paliparan kung saan siya madalas magpahinga pagkatapos ng trabaho. Doon siya nilapitan ni Janel, dala ang malasakit at pag-aalala.

“Ronnie, ayos ka lang ba?” mahinaang tanong ng dalaga. Numiti lamang siya, pilit na tinatago ang sakit at saka dahan-dahang nagbukas ng kanyang totoong damdamin at pangarap. “Alam mo Janel?” panimula ni Ronnie. “Hindi ako laging janitor.” Oo. Ngayon ito ang trabaho ko para mabuhay. Pero sa gabi nag-aaral ako. Gusto kong maging piloto balang araw. Hindi ko man alam kung gaano kahaba ang tatahakin ko pero hindi ako titigil.

Gumislap ang kanyang mga mata habang sinasabi ito. Tila ba nakikita na niya ang sarili na nakaupo sa cockpit, lumilipad kasama ng mga ulap. Habang nagsasalita si Ronnie, ramdam ni Janel ang bigat ng kanyang sakripisyo. Naantig siya sa kwento ng binata. Sa araw ay janitor na pinagmamalupitan ng iba. Ngunit sa gabi ay isang estudyanteng puno ng pangarap.

Napakabuti mong tao, Ronnie. Bulong ni Janel. At sigurado ako darating ang araw na makakamit mo rin yan. Mula sa sandaling iyon, hindi na lamang paghanga ang naramdaman ni Janel. Isa na iyong inspirasyon. Sa puso niya nakita niya na ang tunay na kayamanan ng tao ay hindi ang posisyon o kasuotan kundi ang tibay ng loob at paniniwala sa sariling kakayahan.

Lalong tumibay ang respeto niya kay Ronnie at nagsimula na ring magusbong ang damdaming hindi niya maipaliwanag. Sa huli, nanatiling matatag si Ronnie sa kanyang determinasyon. Kahit ilang beses siyang ipinahiya, kahit anong hirap ang pinagdaraan. Wala itong nakapigil sa kanyang pangarap. Ang mga mata niya ay puno ng apoy. Apoy ng pag-asa at pangarap na balang araw, hindi lamang siya basta maglilinis ng sahig sa paliparan kundi siya mismo ang magpapalipad ng eroplano.

Matapos ang mahabang panahon ng pagtitiis at sakripisyo, dumating ang araw na kinailangan ni Ronnie na gumawa ng matinding pasya. Sa isang tahimik na gabi, kinausap niya si Janel at ibinahagi ang kanyang plano. “Magpapaalam na ako sa trabaho bilang janitor,” wika niya. “Nahanap ko na ang pagkakataon na makapagfocus sa pag-aaral ko bilang piloto. Alam kong mahirap pero ito ang landas na kailangan kong tahakin.”

Kita sa kanyang tinig ang determinasyon na hindi kayang ito. Mabigat man sa dibdib, tinanggap ni Ronnie ang pag-alis sa trabahong bumubuhay sa kanya ng ilang taon. Nilisan niya ang kanyang map at balde, dala ang mas mataas na pag-asa para sa kinabukasan. Nakahanap siya ng mas magandang oportunidad bilang part-time mechanic sa isang maliit na aviation school kung saan mas malapit siya sa kanyang pangarap.

Ang dating pagod sa paglilinis ng paliparan ay napalitan ng pagod sa pagkukumponi at pag-aaral. Ngunit mas maligaya siya dahil alam niyang bawat hakbang ay papalapit sa kanyang mithiin. Simula noon, hindi na madalas nakikita ni Judy si Ronnie. Ang binatang dati abala sa paglalampaso ng sahig ng paliparan ay tila naglaho na lamang sa kanyang paningin. Ngunit para kay Janel, nanatiling buhay ang kanilang koneksyon.

Patuloy silang nag-uusap sa pamamagitan ng tawag at mensahe at sa bawat salitang palitan nila, mas nararamdaman niya ang lalim ng kanilang pagkakaibigan. Gayun pa man, lihim na lumuluha si Janel tuwing gabi. Alam niyang higit pa sa pagkakaibigan ang kanyang nadarama para kay Ronnie. Ngunit pinipili niyang huwag ipakita ito. Natatakot siyang baka masira ang tiwala at ugnayan nila at mas pipiliin niyang manatili bilang tahimik na saksi sa pagtupad ng pangarap ng binata.

Para kay Janel, sapat ng makasama niya si Ronnie sa laban kahit hindi siya ang pinipili ng puso ni Ronnie. Sa kabila ng lahat, patuloy na sumusulong si Ronnie sa kanyang bagong yugto ng buhay. Hindi siya tumigil. Hindi siya sumuko. Ang kanyang pag-alis mula sa paliparan ay hindi pagtatapos kundi simula ng isang paglipad patungo sa mas mataas na pangarap. At sa likod ng lahat ng ito, nanatiling nakatayo si Janel handang sumuporta at maghintay. Kahit ang kanyang damdamin ay nananatiling nakatago sa dilim.

Limang taon ang mabilis na lumipas ngunit ang ala-ala ng kahapon ay nananatiling sariwa para kina Ronnie, Judy, at Janel. Sa pagdaan ng panahon, nagpatuloy si Judy bilang flight attendant. Maganda pa rin siya at hinahangaang marami. Ngunit hindi nagbago ang kanyang ugali. Sa kabila ng mga biyaheng nalibot niya sa iba’t ibang bansa, dala pa rin niya ang pagmamataas na ugali at madalas siyang umiiwas sa mga taong nasa tingin niya’y mababa sa kanyang antas.

Samantala, tahimik na umangat si Janel sa kanyang sariling propesyon. Naging matagumpay siyang supervisor sa isang kumpanya ngunit nanatiling simple ang kanyang pamumuhay. Hindi siya natutong yumabang; sa halip, mas lalo siyang naging mapagpumbaba at marunong umunawa sa iba. Sa kanyang puso, naroon pa rin ang lihim na paghanga kay Ronnie. Ngunit tinatanggap niyang maaaring hindi sila nakalaan para sa isa’t isa.

At si Ronnie, ang dating janitor na inaapi at pinagtatawanan noon, ngayo’y isa nang ganap na piloto. Sa loob lamang ng limang taon, tiniis niya ang hirap, pinaghirapan ang kanyang mga aralin, at nagsakripisyo para maabot ang pangarap na minsang ipinagtawanan ng iba. Nang una siyang nakasuot ng puting uniporme at nakaupo sa cockpit, naramdaman niyang natupad ang isang pangako sa kanyang sarili na balang araw, lilipad din siya ng may dangal.

Muling nagtagpo ang kanilang mga land sa paliparan. Sa pagkakataong iyon, hindi na si Ronnie ang nakayukong janitor na bitbit ang mapa at balde. Siya na ngayon ang piloto na tinitingala at ginagalang ng lahat. Maraming empleyado ang humanga at bumati sa kanya. Hindi makapaniwala na ang dating pinagtatawanan ay ngayon ay isa nang simbolo ng tagumpay.

Doon magsisimula ang panibagong yugto ng kanilang pagkikita. Si Judy na minsang nagmamalaki at nanghamak ay muling makakaharap si Ronnie ngunit ibang-iba na ang kalagayan nila. At si Janel, ang matalik na kaibigan, ay makakaramdam ng kakaibang kaba sapagkat alam niyang ang pagbabalik ni Ronnie ay magdadala ng pagbabago hindi lamang sa kanya kundi sa kanilang tatlo.

Isang abalang araw sa paliparan, muling magtagpo sina Judy at Ronnie. Habang abala si Judy sa kanyang paglalakad patungo sa departure gate, bigla siyang natigilan ng mapansin ang isang matangkad na binata na nakasuot ng puting uniporme ng piloto. Nang bumaling ang kanyang mga mata, halos hindi siya makapaniwala. Si Ronnie iyon, ang dating janitor na minsan niyang ipinahiya.

Napangiti si Ronnie nang makita si Judy. Sa halip na magpakita ng kayabangan, magalang niyang binaati ito. “Magandang araw, Miss Judy,” aniya na may paggalang, sabay bahagyang pagyuko. Walang bahid ng panunumbat o galit ang kanyang tinig. Lalong natulala si Judy. Hindi makapaniwala na ang lalaking dating nilait niya ay ngayo’y isa nang piloto.

Mabilis na kumalat ang balita sa buong airport. Ang mga empleyado mula sa mga staff hanggang sa mga kapwa flight attendant ay nagbulungan at humanga kay Ronnie. “Siya ba yung dating janitor dito? Ngayon piloto na,” bulong ng ilan, puno ng paghanga. Ang dati nilang nakikitang simpleng trabahador ay ngayo’y isang simbolo ng pagsusumikap at tagumpay.

Habang si Judy ay hindi pa rin makabawi sa gulat, si Janel naman ay nakaramdam ng matinding tuwa. Sa unang pagkakataon, matapos ang ilang taon, nakita niya muli si Ronnie. Ngayon ay masayos, mas matagumpay, at higit na kahanga-hanga. Napangiti siya at may ningning sa kanyang mga mata. Tandaan ng kanyang pagmamataas para sa kaibigang noon pa man ay pinaniniwalaan na niya.

Sa gitna ng lahat, nanatili si Ronnie na mapagpakumbaba. Hindi siya nagkamali. Hindi niya ipinagyabang ang kanyang posisyon. Sa halip, ipinakita niya na sa kabila ng mga pang-aapi at mga hamak na naranasan niya noon, ang tunay na tagumpay ay nasusukat hindi sa yabang kundi sa kabutihan at dignidad.

Mag-isang nakaupo si Judy sa crew lunch matapos ang isang mahabang flight. Ngunit ang iniisip niya’y hindi ang pagod kundi ang nakaraan. Paulit-ulit bumabalik sa kanyang ala-ala ang araw na ipinahiya niya si Ronnie sa harap ng maraming tao. Noon, naniniwala siyang tama ang ginawa niya dahil janitor lamang ito at wala siyang karapatang umasa sa kanya. Ngunit ngayong isa na itong piloto, unti-unti siyang kinakain ng pagsisisi.

Habang pinagmamasdan niya si Ronnie mula sa malayo, ramdam ni Judy ang bigat ng kanyang maling pagpapasya. Naalala niya ang mga pagkakataong may pagkakataon sana siyang kilalanin ito ng mas mabuti. Ngunit pinili niyang ibaba ang tingin dito. Ngayon, tila ba siya ang naiwan maliit at walang halaga sa harap ng tagumpay ng binatang minsan niyang hinamak.

Dahil sa labis ng pagsisisi, nagsimula siyang maghanap ng paraan upang muling makalapit kay Ronnie. Sinikap niyang ngumiti tuwing nagtatagpo ang kanilang landas at sinubukang makipag-usap kahit sa maliit na bagay. Ngunit napansin niyang hindi na ganoon kainit ang tugon ni Ronnie. Magalang pa rin ito ngunit may distansyang hindi na kayang tawirin ang simpleng pakikipagkamustahan.

Ang mas ikinasama ng loob ni Judy ay ang pagiging malapit ni Janel kay Ronnie. Kapag magkasama ang dalawa, kitang-kita niya ang kasiyahan at ginhawa sa kanilang ugnayan. Nakikita niya kung paano nagliliwanag ang mukha ni Ronnie kapag kasama ang kaibigan niyang noon pa man ay mapagpakumbaba at mabait. Sa puso ni Judy, unti-unting umuusbong ang pait ng pagseselos.

Sa bawat araw na lumilipas, lalong lumalalim ang pagsisisi ni Judy. Hindi lamang niya pinakawalan ng isang lalaking tunay na may pangarap at determinasyon kundi mas lalo pa siyang napahamak sa sariling pagmamataas. Unti-unti niyang naintindihan na minsan ang pagmamaliit sa iba ay magiging pinakamalaking pagkakamali ng isang tao.

Hindi na kayang itanggi ni Judy ang bumabag-abag sa kanyang puso. Sa tuwing nakikita niya si Ronnie na masaya at masigla, lalo na kapag kasama si Janel, tila ba tinutusok ng panghihinayang ang kanyang dibdib. Kaya’t nagpasya siyang gumawa ng paraan. Gagawin niya ang lahat para muling mapalapit sa binatang minsang minamaliit lamang niya.

Nagsimula siya sa maliliit na bagay. Pagbati tuwing sila’y magkakasalubong, pag-aalok ng kape, at paminsan-minsan mga biro na tila nagpapahiwatig ng lambing. Sa isang pagkakataon, nagkaroon siya ng tapang na humingi ng tawad kay Ronnie. “Pasensya ka na sa lahat ng nasabi ko noon. Hindi kita dapat hinamak,” wika niya na may bahid ng pag-aalala.

Ngunit bagamat magalang ang tugon ni Ronnie, ramdam niyang may layo pa rin ang loob nito. Habang patuloy siyang nagpapakita ng interest, lalong lumalalim ang pagkadama ni Judy ng pagkakaiba sa kanilang dalawa. Hindi na niya matanaw ang dating janitor na kanyang minamaliit. Ngayon, isang lalaking puno ng dignidad at respeto ang nasa kanyang harapan.

Ngunit sa bawat salita at tingin ibinibigay ni Ronnie, hindi sa kanya nakatuon ang tunay na init kundi kay Janel. Unti-unting napapansin ni Judy ang mga titig ni Ronnie kay Janel. Mga matang puno ng paghanga at pag-aalaga. Lalong sumisikip ang kanyang dibdib sa tuwing nakikita niyang magkasama ang dalawa. Nagtatawanan at nagkakaunawaan ng hindi na kailangan ng maraming salita.

Doon niya napagtanto na maaaring hindi na siya ang babae sa puso ng binata. Habang lumilipas ang mga araw, nagsimulang mabuo ang takot kay Judy. Takot na baka tuluyan na siyang mawala ng pagkakataon na baka ang lahat ng pagsisisi at paghahabol ay huli na. At sa kanyang katahimikan, unti-unti niyang nakikita ang kaparusahan ng kanyang pagiging mapangmata noon na minsan kapag pinalampas ang isang tunay na tao, hindi na ito muling bumabalik.

Sa isang tahimik na sulok ng paliparan, pinili ni Ronnie na kausapin si Judy ng masinsinan. Alam niyang matagal na itong nagpapahiwatig ng nais. Ngunit hindi na siya maaaring magpatuloy sa kalabuan sa mahinahong tinig. Sinabi niya, “Judy, nagpapasalamat ako sa lahat ng kabutihan mo ngayon at sa paghingi mo ng tawad. Pero gusto kong maging tapat. May mahal na akong iba.”

Habang nakatingin kay Judy, agad na lumipat ang mga mata ni Ronnie kay Janel na hindi kalayuan at abala sa kanyang gawain. “Si Janel ang kasama ko sa bawat laban,” dagdag niya. “Mula sa panahong ako’y isang simpleng janitor, siya ang naniwala sa akin. Sa kanya ko nakita ang respeto at suporta na naging sandigan ko para tuparin ang aking mga pangarap.”

Ang kanyang tinig ay puno ng katiyakan at sinseridad. Nang marinig iyon, napayuko si Judy para bang bumulusok ang bigat ng kanyang mga maling pagpapasya sa kanyang dibdib. Ramdam niya ang hapdi ng katotohanan na hindi pera, ganda, o rangya ang naghahatid ng tunay na pagmamahal kundi ang kakayahang makinig, umunawa, at umalalay sa panahon ng kahinaan.

Unti-unti napuno ang kanyang puso ng lungkot at pagsisisi. Ngunit sa kabila ng sakit, nagsimulang pumasok ang kaliwanagan sa isip ni Judy. Napagtanto niyang mali ang kanyang naging pamantayan noon. Ang pagmamalaki at pagiging mapangataang nagtulak sa kanya na ipagtabuyan ng isang lalaking ngayon ay may halaga hindi dahil sa uniporme ng piloto kundi dahil sa kanyang pusong marangal at tapat.

Sa unang pagkakataon, marahil ay tunay na natutunan ni Judy ang kababahang loob at pagreseto. Tinanggap niya si Ronnie at Janel ay para sa isa’t isa. At bagamat hindi na siya ang bahagi ng kanilang kwento, naiwan sa kanya ang isang mahalagang aral na ang pag-ibig ay hindi hinahanap sa kayabangan kundi matatagpuan sa pagkilala sa tunay na halaga ng isang tao.

Sa wakas, dumating ang araw na mas maliwanag para kina Ronnie at Janel. Sa kanilang muling pagkikita, matapos ang lahat ng pinagdaanan, unti-unti’y naging malinaw na sila ang tinadhana para sa isa’t isa. Ang kanilang pagmamahala ay hindi nagsimula sa kayamanan o rangya kundi sa simpleng pagkakaibigan at suporta. Ngayon, hawak kamay nilang sinimula ng panibagong yugto ng kanilang buhay. Masaya, payapa, at puno ng pangarap.

Hindi nagtagal, mas lalo pang lumalim ang kanilang relasyon. Sa bawat paglipad ni Ronnie bilang piloto, lagi niyang dala ang inspirasyon ni Janel. Ang babaeng hindi kailan man bumitaw sa paniniwala sa kanya. At sa bawat pagbabalik niya, si Janel naman ang nagiging tahanan ng kanyang pagod at pangarap.

Magkasama nilang hinarapang bukas. May tiwala at pagmamahal na walang halong pagmamataas. Si Judy naman ay tahimik na tumanggap ng kanyang pagkakamali. Masakit man para sa kanya ang mapagtanto na huli na ang lahat, ngunit hindi siya nanatili sa pagsisisi. Bagkus pinili niyang baguhin ang sarili. Unti-unti niyang itinama ang kanyang ugali, tinuruan ang kanyang sarili sa kababaang loob, at nagsumikap na ituwid ang kanyang pananaw sa buhay.

Sa kanyang puso, dala niya ang aral na iniwan ng karanasan kay Ronnie. Sa huli, naging malinaw ang aral na dapat matutunan. Ang tunay na halaga ng tao ay hindi nasusukat sa trabaho, estado, o panlabas na anyo. Ang sukatan ng tao ay nasa kabutihan ng kanyang puso sa respeto niya sa kapwa at sa tapat na pag-ibig na kaya niyang ibigay.

Ito ang naging gabay hindi lamang kina Ronnie at Janel kundi maging kay Judy na natutong magpakumbaba. At sa huling paglipad ng kanilang kwento, naigang pag-ibig na may kasamang kababaang loob at wagas na suporta. Isang pag-ibig na nagpatunay na ang tunay na ganda at tagumpay ng tao ay nakaugat sa kabutihan at hindi kailan man kayang matalo ng kayabangan o pangmamaliit.

Sa wakas, natagpuan nina Ronnie at Janel ang tunay na kaligayahan habang si Judy ay naglakbay patungo sa bagong simula na may mas mabuting puso. At dito nagtatapos ang isa na namang kwento ng buhay na puno ng aral, damdamin, at pag-asa. Sa dulo ng bawat pagsubok ay may liwanag at sa bawat kwento ay may dahilan.