MAG-AAMANG “MAKIKIFIESTA”, HINDI PINAPASOK NG MGA KAANAK SA HANDAANDI DAW SILA BAGAY MAKISALO SA

.

Mag-amang “Makikifesta”

Part 1: Ang Simula ng Lahat

Sa baryo ng San Sebastian, tahimik ang umaga. Ang mga ibon ay masayang nag-aawitan habang ang hangin ay banayad na humahampas sa mga dahon ng puno. Sa isang makipot na daan, maririnig ang kalansing ng sidecar ni Mang Bert na binabaybay ang kalsadang puno ng mga butas. Si Mang Bert, isang 52-taong-gulang na ama, ay nagmamaneho ng kanyang sidecar, pilit na kinakaya ang bigat ng mundo sa kanyang mga balikat.

Tatlong taon na ang nakalipas mula nang mawala ang kanyang asawang si Marisa sa isang aksidente. Mula noon, siya na lamang ang nag-aalaga sa kanilang dalawang anak—si Alyana, labing-dalawang taong gulang, at si Louis, pitong taong gulang. Minsan, naiisip ni Mang Bert kung paano niya natutunan ang lahat ng ito. Ang mga bata ay sabik matuto, kahit na kulang sila sa gamit sa eskwela. Si Alyana, ang mas matalino sa dalawa, ay tahimik at madalas na nakamasid habang si Louis naman ay masiyahin at madaling mapagod.

Kahit na mahirap ang kanilang sitwasyon, tuwing nakikita ni Mang Bert ang kanyang mga anak, nagiging mas magaan ang kanyang pakiramdam. Si Alyana ay tumutulong sa mga gawaing bahay, nag-aalaga kay Louis, at nag-aaral ng mabuti. Si Louis, sa kabila ng kanyang mga reklamo, ay mahal na mahal ang kanyang ate at ama.

Ang pamamasada ng sidecar ang pangunahing hanapbuhay ni Mang Bert. Sa isang magandang araw, maaaring kumita siya ng apat na raan, ngunit sa mga araw na hindi maganda ang panahon o hindi araw ng palengke, minsan ay wala siyang kita. Ang kanyang kinikita ay pinagkakasya para sa bigas at ulam—karaniwang sardinas o instant noodles.

Isang umaga, habang nag-aalmusal sila ng tinapay at mainit na tubig, nagpasya si Mang Bert na dalhin ang kanyang mga anak sa piyesta sa kabilang bayan. “Mga anak,” sabi niya, “pupunta tayo sa fiesta. Baka makalibre tayo ng pagkain.” Ang mga mata ni Louis ay namilog sa saya, habang si Alyana ay nag-aalala kung paano nila kakayanin ang biyahe.

Ang Piyesta

Pagdating nila sa bayan, masigla ang paligid. May mga banderitas sa bawat poste, at ang amoy ng mga inihaw na pagkain ay sumasalubong sa kanila. Habang naglalakad sila, napansin ni Alyana ang mga tao. “Tay, bakit po tayo pinapapasok sa gilid?” tanong niya, ramdam ang pag-aalala.

“Marami lang siguro ang tao, anak. Huwag kang mag-alala,” sagot ni Mang Bert. Ngunit sa kabila ng kanyang mga salita, alam nilang hindi sila tinatanggap. Pagdating nila sa bahay ng pinsan ni Mang Bert, si Solidad, narinig nila ang tawanan at masayang boses ng mga bisita.

Nang bumukas ang pinto, sinalubong sila ng isang kasambahay na tila nag-aalinlangan. “Pasensya na po, sabi ni Ma’am Solidad, naubusan na raw po kami ng pagkain,” sabi nito. Napahinto si Alyana. “Bakit sila may pagkain pa at tayo wala?” tanong niya sa kanyang ama, puno ng pagdududa.

“Pasensya na, anak. Maraming bisita,” sagot ni Mang Bert, ngunit sa kanyang puso, ramdam niya ang sakit ng pagkabigo. Ang mga bata ay tahimik na nakaupo sa gilid ng veranda, habang ang mga bisita ay abala sa pagkain at tawanan.

Ang Sakit ng Pagtanggi

Habang nag-aantay, hindi maiwasan ni Alyana at Louis na makaramdam ng kirot. “Tay, gutom na po ako,” reklamo ni Louis, habang hawak ang kanyang tiyan. Sa mga mata ng kanyang mga anak, nakikita ni Mang Bert ang sakit at pagkabigo. “Tara, umuwi na tayo,” sabi niya, hindi na kayang tiisin ang sitwasyon.

“Pero tay, hindi pa po tayo kumakain,” sagot ni Louis, ngunit alam ni Mang Bert na wala na silang puwang doon. “Pasensya na, anak. Hindi na tayo welcome dito,” sabi ni Mang Bert, at sa mga salitang iyon, nag-umpisa ang pag-iyak ni Alyana.

“Hindi ko po makakalimutan ang nangyari,” sabi ni Alyana, “hindi ko po makakalimutan na hindi tayo tinanggap.” Si Mang Bert ay nakatingin sa kanyang anak, puno ng pag-aalala. “Anak, wala tayong kasalanan. Hindi tayo dapat mahiya,” sagot niya, ngunit sa kanyang puso, ramdam niya ang sakit ng pagkabigo.

Ang Pagbangon

Pagdating nila sa bahay, nagpasya si Mang Bert na hindi na muling bumalik sa lugar na iyon. “Pasensya na, mga anak. Hindi ko kayo napasaya,” sabi niya, ngunit sa kanyang isip, alam niyang ang kanilang sitwasyon ay hindi dapat maging hadlang sa kanilang mga pangarap.

Mula sa araw na iyon, nagpasya si Alyana na hindi na muling makaramdam ng ganitong sakit. “Tay, mag-aaral akong mabuti at aangat tayo,” wika niya, puno ng determinasyon. Si Louis naman ay tumulong sa kanyang ate sa mga gawain sa bahay at nag-aral ng mabuti.

Lumipas ang mga taon, at si Alyana ay naging honor student sa high school. Kahit na mahirap ang kanilang sitwasyon, hindi ito naging hadlang sa kanyang mga pangarap. Si Louis, sa kanyang bahagi, ay naging masipag at tumulong sa kanyang ama sa pamamasada.

Ang Tagumpay

Dumating ang araw ng graduation ni Alyana. Sa kabila ng lahat ng pagsubok, nakatapos siya ng kolehiyo. “Tay, ito na po ang araw na pinapangarap natin,” sabi ni Alyana habang yakap ang kanyang ama. “Salamat sa lahat ng sakripisyo niyo.”

“Anak, proud ako sa iyo. Hindi mo lang natupad ang mga pangarap mo, kundi pati na rin ang mga pangarap namin,” sagot ni Mang Bert, habang ang luha ay bumabagsak mula sa kanyang mga mata.

Pagkatapos ng graduation, naghanap si Alyana ng trabaho. Sa kanyang unang sweldo, dinala niya ang kanyang ama at kapatid sa isang restaurant. “Tay, ito po ang araw na gusto kong makita kayong masaya,” sabi niya habang pinagmamasdan ang mga ngiti ng kanyang ama at kapatid.

Part 2: Ang Pagsubok ng Nakaraan

Ngunit sa kabila ng kanilang tagumpay, hindi mawawala ang mga alaala ng kanilang nakaraan. Isang araw, habang naglalakad si Mang Bert sa palengke, narinig niya ang mga bulung-bulungan ng mga tao. “Uy, si Bert! Sabi nila top notcher na ang anak niya,” sabi ng isa.

Naramdaman ni Mang Bert ang kirot sa kanyang puso. “Bakit ngayon lang sila lumalapit?” tanong niya sa sarili. “Noong panahon ng mga pagsubok, wala silang pakialam.”

Habang naglalakad siya, biglang bumungad sa kanya si Solidad. “Bert, congratulations sa mga anak mo. Nakakatuwa naman,” sabi nito, ngunit sa tono nito, ramdam ni Mang Bert ang pagkukunwari.

“Salamat,” sagot ni Mang Bert, ngunit alam niyang hindi ito totoo. “Ano ang dahilan ng paglapit niyo?” tanong niya, puno ng pagdududa.

“Gusto lang naming humingi ng tawad,” sagot ni Solidad, ngunit sa kanyang boses, narinig ni Mang Bert ang hindi sinasabi. “Alam naming nagkamali kami. Ngayon, gusto naming makilala ang mga anak mo.”

Ang Desisyon

Sa mga sumunod na araw, nag-isip si Mang Bert. “Hindi ko kailangan ang kanilang pag-apruba. Ang mahalaga ay ang pamilya ko,” sabi niya sa sarili. Ngunit sa likod ng kanyang isip, nag-aalala siya na baka hindi pa rin nila kayang tanggapin ang kanilang mga kamag-anak.

Isang gabi, nagdesisyon si Alyana na kausapin ang kanyang ama. “Tay, bakit hindi natin sila tanggapin? Gusto nilang humingi ng tawad,” tanong niya.

“Anak, hindi ito simpleng bagay. Ang mga taong ito ay hindi nagpakita sa atin noong panahon ng hirap,” sagot ni Mang Bert. “Ngunit alam kong may mga pagkakataon na kailangan nating maging mapagpatawad.”

Ang Pagbabalik ng Nakaraan

Isang araw, habang nag-aaral si Alyana, nakatanggap siya ng tawag mula kay Solidad. “Alyana, gusto naming makipagkita sa iyo. Kailangan naming kausapin ka,” sabi nito.

Naramdaman ni Alyana ang takot at pagdududa. “Bakit? Ano ang kailangan niyo?” tanong niya, ngunit sa kanyang puso, alam niyang kailangan niyang harapin ang mga tao na minsang hindi tinanggap ang kanilang pamilya.

“Gusto naming humingi ng tawad, Alyana. Gusto naming makilala ka,” sagot ni Solidad, puno ng emosyon.

Makalipas ang ilang araw, nagkita-kita sila sa isang cafe. “Alyana, pasensya na sa lahat. Alam naming nagkamali kami. Ngayon, gusto naming makilala ka at ang iyong pamilya,” sabi ni Solidad.

Ang Pagsasara ng Kabanata

Ngunit sa kabila ng kanilang mga salita, nag-aalala si Alyana. “Alam niyo bang hindi madaling kalimutan ang mga sakit na dulot niyo sa amin?” tanong niya, puno ng damdamin. “Ngunit handa akong makinig at bigyan kayo ng pagkakataon.”

Naging masinsin ang kanilang pag-uusap. Habang nagkukuwentuhan, unti-unting naipahayag ng bawat isa ang kanilang mga damdamin. “Naiintindihan ko na ang buhay ay hindi laging madali,” sabi ni Alyana. “Ngunit ang tunay na pamilya ay dapat nagtutulungan at nagmamahalan.”