Binugbog ng aroganteng pulis ang magandang estudyante sa publiko, at nagulat lahat nang gumanti siya

CHAPTER 1: ANG ESTUDYANTENG PINAHIYA SA HARAP NG MADLA

Mainit ang hapon sa tapat ng isang sikat na mall sa Quezon City nang magsimula ang kaguluhan. Punô ng tao ang lugar—mga estudyanteng galing klase, mga empleyadong pauwi, at mga pamilyang namimili. Sa gitna ng ingay at abala, may isang matangkad na pulis na halos sumisigaw habang pinipilit pigilan ang isang babaeng estudyante na nagmamadaling tumawid.

“Ano ba?! Hindi ka ba marunong sumunod sa batas?!” sigaw ni PO1 Dalton Reyes, kilala bilang arogante, mainitin ang ulo, at madalas abusado sa kapangyarihan. Marami nang reklamo laban sa kanya, ngunit palaging nakakalusot dahil sa impluwensiyang hawak ng kanyang tiyuhin sa presinto.

Nakahawak siya ngayon sa braso ng isang dalagang naka-uniform pa ng unibersidad—puting blouse, dark blue skirt, at may suot pang ID. Ang pangalan: Arielle Manalo, 20 anyos, honor student, tahimik at kilala sa pagiging masipag sa pag-aaral.

Maganda si Arielle—mapungay ang mga mata, mahaba ang buhok, at may presensiyang nakakaakit ng atensyon—at marahil iyon ang dahilan kung bakit lalo siyang pinagdiskitahan ng pulis.

“Sir, pasensya po, tumakbo lang ako kasi may emergency. Hindi ko po sinasadya—” malumanay ngunit nanginginig na paliwanag ni Arielle.

“EMERGENCY?!” natawa nang may panghahamak si Dalton. “Alam mo bang pwede kitang hulihin?! Pwede kitang ikulong! Mga estudyanteng kagaya mo, akala mo kung sino!”

Nanlaki ang mga mata ng mga tao nang biglang itinulak ni Dalton ang dalaga sa sementadong bahagi ng kalsada. Napasigaw ang ilan nang makita ang pagdapa nito, tumama ang tuhod at palad sa matigas na semento.

“Ano ba ’yan?! Sobra naman ’yun!” sigaw ng isang bystander.

“Pulis pero ganyan umasal?!” bulong ng isang matanda.

Ngunit walang gustong lumapit. Takot sila sa badge. Takot sa baril. Takot sa abuso.

Dahan-dahang tumayo si Arielle, nanginginig ngunit nakatingin nang diretso kay Dalton. “Sir… hindi tama ang ginagawa n’yo.”

“HINDI TAMA?!” Umangat ang kamay ni Dalton, handang hampasin ang estudyante sa mukha.

Napatakip ang karamihan ng mata.

Pero bago tumama ang kamay, biglang napigil ang braso ni Dalton.

Isang mabilis na galaw—hindi nakita ng karamihan kung paano nangyari.

Biglang nasa ibang posisyon si Arielle—nakayuko nang bahagya, hawak-kapit ang pulso ng pulis, at sa isang malinis, tiyak, at napakabilis na pag-ikot, nabali ang posisyon ni Dalton.

“A-ARAY! ARAY! ANO ’TO?!” sigaw nito.

Nagulat ang lahat. Paano nagawa iyon ng isang payat at inosenteng dalaga?

Dahan-dahan siyang tumingala, at sa unang pagkakataon, nakita ng publiko ang totoong anyo ni Arielle—hindi lang basta honor student.

Sa likod ng kanyang simpleng anyo, siya ay isang trained martial artist, lumaki sa isang pamilya ng instructor, at may hawak na black belt kahit hindi niya ipinagyayabang.

Mahinahon, walang yabang, at kontrolado ang paggalaw niya—halatang sanay at disiplinado.

“Sir,” malamig na sabi ni Arielle habang nakapilipit pa rin ang braso ng pulis, “abuso na ang ginagawa ninyo. At hindi ko hahayaang saktan ninyo ako… o ang ibang tao.”

Nag-uunahan ang mga cellphone na mag-record. Viral agad.

Ang aroganteng pulis na minsan ay kinatatakutan ng lahat—nakitang pinagsabihan, pinabagsak, at pinahiya ng isang babaeng hindi niya inakalang lalaban.

At doon nagsimula ang kwento—kwentong magpapaikot ng hustisya, tapang, at katotohanan sa buong bayan.

Tahimik ngunit mabigat ang loob ni Lyra habang naglalakad pauwi mula sa presinto. Bagama’t alam niyang ipinaglaban niya ang sarili, hindi niya maiwasang muling sariwain ang bigat ng mga pangyayari. Ang mga mata ng mga taong nakakita—puno ng takot, pagtataka, at pagkamangha—ay parang sumunod pa rin sa bawat hakbang niya. Naramdaman niyang parang binabagtas niya ang isang daang hindi na katulad ng dati. Ang pagiging tahimik na estudyante na walang pumapansin ay naglaho na, at pinalitan iyon ng babaeng handang tumayo laban sa pang-aabuso.

Pagdating sa bahay, sinalubong siya ni Tiya Nena, ang nag-iisang kamag-anak na tumayong magulang niya. “Lyra? Bakit parang may nangyari? Mukhang pagod na pagod ka.” Hindi nagkamali ang pakiramdam ng tiyahin; bakas sa mukha ni Lyra ang tensyon at lungkot.

“May gulo kanina, ’Tiya,” mahina niyang sagot, ngunit hindi na niya naidetalye ang lahat. Ayaw niyang mag-alala ang matanda. “Pero ayos lang ako ngayon.”

Pinagmasdan siya ni Tiya Nena, halatang hindi kumbinsido, ngunit pinili nitong huwag ipilit. “Magpahinga ka na muna, anak. May pagkain sa mesa.”

Sa kwarto, saka lamang naglabasan ang emosyon na kanina pa niya pinipigilan. Huminga siya nang malalim, pilit na inaayos ang bigat sa dibdib. Hindi siya sanay maging sentro ng atensyon. Lalo pa’t may nag-viral na video—hindi niya man nakita, alam niyang kakalat iyon. “Hindi ko naman ginusto ang gulo,” bulong niya sa sarili. Ngunit alam niyang hindi niya rin papayagang tapak-tapakan siya ng kahit sino.

Samantala, sa kabilang bahagi ng lungsod, si Sgt. Ramos naman ay naglalakad palabas ng ospital, hawak-hawak ang benda sa kamay na ginamit bilang depensa matapos siyang ma-neutralize ni Lyra. Mainit ang ulo niya. Hindi siya makapaniwalang napahiya siya—sa harap ng madla, sa harap ng kamera, sa harap ng buong presinto. “Hindi p’wedeng matapos ’to nang ganito,” singhal niya sa sarili, galit na kumukulo sa dugo. May halong takot at inis, dahil may mga mataang nag-uusisa: sino ang babaeng iyon na kayang talunin ang isang pulis?

Habang humahakbang siya palabas, sinalubong siya ng kaniyang kapwa pulis na si Corporal Diaz. “Pare, ang lakas ng ingay sa HQ. Lahat sila nag-uusap tungkol sa babae. Hindi raw ordinaryo ’yon.”

“Hindi nga,” sagot ni Ramos, mariing pinipigilan ang panginginig ng panga. “Pero sisiguraduhin kong ako ang huling problemang makakaharap niya.”

Ngunit hindi rin niya alam: may iba pang nakakita ng pangyayari—hindi lamang ang publiko, kundi isang ahensyang hindi basta-basta. Sa isang gusaling hindi pinapasok ng kahit sinong sibilyan, pinanood ng isang grupo ng nakatatandang lalaki at babae ang footage ni Lyra. Nakaupo sila sa isang madilim na silid, nakatutok sa malaking screen kung saan malinaw ang galaw at bilis ng dalaga. Ang bawat suntok, iwas, at timing—hindi pangkaraniwan. Hindi iyon basta self-defense. Isa iyong technique na hindi itinuturo kahit saan.

Nagsalita ang isa sa kanila, isang babaeng may malamig na mga mata. “Ito siya,” sabi niya. “Ang batang matagal na nating hinahanap. Ang anak ng isang tao na itinago ang pagkakakilanlan.”

Sumabat ang isa pa, “Ibig sabihin… handa na ba siyang ibalik sa atin?”

“Hindi,” sagot ng una. “Pero mukhang may hindi magandang paparating sa kaniya. At kapag nangyari iyon… wala na tayong oras.”

Habang iyon ang nangyayari sa malayong lugar, si Lyra naman ay nakatayo sa harap ng salamin sa sarili niyang kwarto. Tahimik siya, pilit sinusuri ang repleksiyon niya. Sino ba talaga siya? Paano niya nagawa ang ginawa niya? At bakit parang may bahaging gising sa loob niya na hindi pa niya lubos naiintindihan?

Habang nakapikit siya, muli niyang naramdaman ang bigat ng kamay ni Ramos, ang lakas ng pagbugbog nito, at ang adrenaline na biglang umalon sa buong katawan niya—pero hindi dahil sa takot. Kundi dahil sa isang instinct na parang matagal nang natutulog.

“Hindi ako papayag na maulit ’yon,” bulong niya. “Kahit kanino.”

Ngunit hindi niya alam, sa unang pagkakataon matapos ng maraming taon… hindi na siya nag-iisa. At papalapit ang panganib—higit pa sa isang aroganteng pulis.