Janice De Belen 56th Birthday❤️Napa-IYAK ng Bumisita at Supresahin ng ANAK at APO sa Kanyang 56 Bday

Nararamdaman na ang malamig na simoy ng Disyembre, ngunit mas mainit ang puso ni Janice de Belen habang papalapit ang kanyang ika-56 na kaarawan. Tahimik lang ang paghahanda sa loob ng kanyang bahay—walang engrandeng party, walang malaking selebrasyon, at walang media. Ang gusto niya lang ay isang simpleng gabi, kaunting pagkain, at kapahingahan mula sa pagiging ina, artista, at lola. Iniisip niya na normal lang ang araw, wala siyang hinihintay na espesyal. Ngunit hindi niya alam, sa likod ng kanyang tahimik na pagngiti, may isang sorpresang nakalaan na magpapaiyak sa kanya nang hindi mapigilan.

Bago pa ang mismong kaarawan niya, ramdam ng mga anak ni Janice at mga apo na tila may lungkot sa kanyang mga ngiti. Hindi dahil sa problema, kundi dahil wala sa tabi niya ang ilan sa mga anak niyang naka-base sa ibang bansa o may sariling buhay at pamilya. Sanay na si Janice na unahin ang lahat, pero bihira niyang aminin na minsan, sa kabila ng lakas niya bilang ina, nalulungkot din siyang mag-isa. Kaya ang pamilya, tahimik na nagplano ng sorpresa—isang kompletong pagdalaw na walang pasabi.

Sa araw mismo ng kanyang birthday, maaga siyang nagising para magluto. Ganyan siya: hindi nagpapahanda, siya pa rin ang nag-aasikaso. Nagluto siya ng spaghetti, embutido, at paboritong fried chicken ng kanyang mga apo, kahit wala naman silang kasiguraduhan kung sino ang darating. Tahimik siyang nakaupo sa kusina habang umaalingasaw ang bango ng niluluto. Sa loob ng kanyang isip, iniisip niya ang mga panahong maliit pa ang kanyang mga anak, tumatakbo sa bahay, maingay, makalat, at buo ang pamilya sa isang hapag.

Habang naghahanda siya, tumunog ang pinto. Akala niya delivery lang. Pinagbuksan niya, at doon nagsimula ang sorpresang magpapabago ng buong araw niya. Naroon ang isa sa kanyang mga anak—may dalang bouquet, may hawak na cake, at nakangiti nang parang batang uuwi sa nanay matapos ang matagal na pag-alis. Napahawak si Janice sa dibdib, napahagulgol, at hindi makapagsalita. Para siyang batang nakatanggap ng pinakamagandang regalo.

Hindi pa siya natatapos umiyak nang muling tumunog ang pinto. Isa pang anak. At isa pa. At isa pa. Hanggang sa unti-unti, napuno ang kanyang sala ng mga halakhak, yakap, at ingay na ilang buwan o taon niyang hindi naririnig. Ang mga apo niya tumatakbo papunta sa kanya, humahalik, yumayakap, at nagsasabing “Happy Birthday, Lola!” Walang artista, walang kamera, walang eksena sa pelikula—pero mas totoo, mas totoo kaysa anumang eksena sa TV.

Tahimik siyang naupo habang pinapanood ang mga anak niya na naghahanda ng mesa. Noon niya naramdaman na kahit simpleng buhay, napakayaman ng puso niyang pinalaki ng pagmamahal at sakripisyo. Isa sa mga anak niya ang naglabas ng maliit na video presentation—mga lumang larawan nila, mula sa pagiging single mom, hanggang sa kanyang mga pagsubok, tagumpay, at mga panahong tinawag siyang “Super Mom” nang wala namang nagpapalakpakan kundi ang kanyang mga anak.

Habang pinapanood niya ang video, unti-unting bumagsak ang luha sa mata niya. Hindi niya kinahiyang umiyak. Hindi niya tinakpan ang mukha. Ibinuhos niya ang lahat—luha ng saya, pasasalamat, at pagmamahal. Hindi niya in-expect na sa edad na 56, ramdam pa rin niya ang ganitong klaseng pagmamahal, isang pagmamahal na hindi nauubos kahit lumipas ang panahon.

Pagkatapos ng video, ibinigay ng kanyang mga apo ang maliit na regalo—isang scrapbook na gawa ng mga bata, may drawing nila, sulat kamay, at doodles na may nakasulat na, “To the best Lola in the world.” Niyakap niya ang lahat ng apo, isa-isa, at humagulgol sa balikat nila. Sa kanyang puso, alam niyang wala nang regalo ang hihigit pa sa presensya ng pamilya.

Nang dumating ang hapunan, parang binuhay ang lumang tradisyon ng pamilya. Tawanan, kuwentuhan, pagkakamali sa lyrics ng karaoke, at mga picture-picture na puno ng kalokohan. Walang artista. Walang spotlight. Walang script. Ito ang tunay na buhay ni Janice—ang buhay na pinili niyang yakapin nang buong puso.

Habang nagto-toast ang mga anak niya, sinabi nila ang pinakamagandang mensaheng narinig niya sa mahabang panahon: “Ma, hindi mo kailangang maging malakas palagi. Hindi mo kailangang tiisin lahat mag-isa. Nandito kami. Hindi ka na mag-iisa. Kahit tumanda kami, uuwi at uuwi kami sa’yo.”

Muling gumuhit ang luha sa pisngi niya. At sa kauna-unahang pagkakataon ngayong taon, hindi dahil sa sakit, pagod, o lungkot. Kundi dahil naramdaman niya ang isang bagay na matagal niyang ipinagdarasal: ang pagiging buo. Sa edad na 56, hindi siya nagdiwang ng kasikatan. Hindi siya nagdiwang ng kayamanan. Nagdiwang siya ng pinakamahalagang meron siya—ang pamilyang noon, ngayon, at habambuhay ay nasa likod niya.

At sa gabing iyon, bago siya matulog, tinignan niya ang kanyang mga anak na natutulog sa sofa, at ang mga apo na nakahiga sa sahig na parang piyesta. Napangiti siya. At marahang bumulong: “Salamat, Lord. Ito ang pinakamagandang birthday ko.”