Ina Nilublob Ng Malupit Na Manugang Sa Fountain—CEO Na Anak, Bulag Sa Katotohanan!

Sa marangyang mansyon sa gitna ng Makati, Maynila, nakatira si Aling Maria, isang 65-anyos na biyudang ina na puno ng kabaitan at pasensya. Matapos mamatay ang kanyang asawa sa isang aksidente sa konstruksyon dalawampung taon na ang nakararaan, siya lamang ang nagpalaki kay Antonio, ang kanyang nag-iisang anak. Bilang dating guro sa publikong paaralan sa Batangas, tinuruan niya si Tony hindi lamang ng mga leksyon sa aklat kundi pati ng mga halaga ng pamilya, tiwala, at pagmamahal. Ngayon, sa kanyang katandaan, siya ay lumipat sa mansyon ng anak matapos siyang ma-diagnose na may malubhang arthritis na nagpapahirap sa kanyang mag-isa sa probinsya.

Si Antonio, o Tony sa mga malalapit sa kanya, ay isang 38-anyos na matagumpay na CEO ng TechNova Corporation, isang mabilis na lumalagong kumpanya ng software at artificial intelligence. Mula sa simpleng startup na itinatag niya kasama ang mga kaibigan sa kolehiyo, naging multinational company ito na may libu-libong empleyado. Si Tony ay laging abala—mga board meetings, international conferences, at late-night calls sa mga investors mula sa Silicon Valley. Kahit gaano siya ka-busy, lagi niyang sinasabi na ang kanyang ina ang kanyang inspirasyon. “Kung hindi dahil kay Nanay, hindi ako magiging ganito,” madalas niyang sabihin sa mga interviews.

Ngunit ang perpektong larawang ito ng pamilya ay may madilim na lihim: si Vanessa, ang asawa ni Tony. 35 anyos, dating beauty queen sa Cebu at marketing director sa TechNova bago sila magpakasal apat na taon na ang nakalipas. Sa harap ng publiko, siya ang ideal wife—elegante, matalino, at laging kasama si Tony sa mga gala events. Ngunit sa loob ng mansyon, siya ay naiinggit at nagagalit kay Aling Maria. Sa tingin ni Vanessa, ang presensya ng biyenan ay isang hadlang sa kanyang plano. Gusto niyang maging ganap na kontrolado ang buhay nila ni Tony—ang pera, ang desisyon, at maging ang oras nito. “Bakit kailangan pa niyang makialam? May sarili naman siyang buhay dati,” madalas niyang sabihin sa kanyang mga kaibigan sa phone, kapag iniisip niyang walang nakakarinig.

Mula nang lumipat si Aling Maria, nagsimula ang mga maliit na pang-aabuso. Una, mga snide remarks tungkol sa pagluluto niya: “Nanay, outdated na ang mga recipe mo. Dapat healthy foods na lang.” Pagkatapos, mga pagbabawal na gamitin ang ilang parte ng bahay: “Huwag na po kayong maglinis sa sala, baka masira ang mga antiques ko.” Unti-unti, naging mas malupit—pinapagalitan si Aling Maria kapag may bisita at “nakakahiya” daw ang kanyang simpleng damit. Isang beses, nang magkasakit si Aling Maria at humingi ng tulong sa gamot, sinabi ni Vanessa: “Kung hindi mo kaya ang sarili mo, bakit hindi ka na lang sa home for the aged? May pera naman si Tony para roon.”

Ang mga katulong sa bahay ay nakakaramdam ng awa, lalo na si Lola Carmen, ang 72-anyos na housekeeper na nagtatrabaho sa pamilya mula pa noong maliit si Tony. Si Lola Carmen ay parang pangalawang ina kay Tony, at alam niya ang totoong ugali ni Aling Maria—walang masamang buto sa katawan. “Kawawa naman si Aling Maria. Sobrang tiis niya,” madalas niyang bulong sa kapwa katulong na si Rosa. Ngunit natatakot silang magsalita dahil si Vanessa ang nagkokontrol sa sweldo nila.

Isang malamig na gabi ng Nobyembre, habang si Tony ay nasa tatlong araw na business trip sa Singapore para sa isang malaking partnership deal, sumabog ang galit ni Vanessa. Si Aling Maria, sa kabila ng sakit ng mga tuhod, ay nagluto ng paboritong adobong manok ni Tony, umaasang makakain sila nang magkasama kapag umuwi ito. Ngunit nang makita ito ni Vanessa, nagalit siya. “Nanay, paulit-ulit na lang! Hindi ba pwede kang magpahinga na lang? Ako na ang bahala sa lahat dito!” sigaw niya sa kusina, habang ang mga mata niya ay nakakatakot na nakatitig.

“Vanessa, anak, gusto ko lang makatulong. Miss ko na si Tony, at alam kong paborito niya ito,” mahinang sagot ni Aling Maria, habang hinahawakan ang kanyang apron.

“Hindi mo na kailangang makialam pa! Ikaw ang dahilan kung bakit laging pagod si Tony pag-uwi—dahil lagi kang may drama!” galit na sagot ni Vanessa. Sa sobrang init ng ulo, hinawakan niya ang braso ni Aling Maria at hinila ito patungo sa likod ng bahay, sa hardin kung saan matatagpuan ang malaking marble fountain na ipinagmamalaki ni Vanessa. Ang fountain ay custom-designed—may mga estatwa ng mga anghel na may tubig na umaagos mula sa kanilang mga pakpak, at sa gabi ay may mga LED lights na nagpapakita ng iba’t ibang kulay. Ito ang paboritong spot ni Vanessa para mag-picture tuwing may party.

“Vanessa, bitawan mo ako! Masakit!” pakiusap ni Aling Maria habang natitisod sa damuhan.

“Hindi mo ba naiintindihan? Wala ka nang lugar dito!” sigaw ni Vanessa. Sa galit, itinulak niya nang malakas si Aling Maria patungo sa gilid ng fountain. Natumba ang matanda, ang ulo niya ay tumama sa matigas na marble edge. Duguan at nahihilo, sinusubukan pa rin niyang tumayo. “Vanessa… bakit mo ginagawa ito?”

Dito nawala ang kontrol ni Vanessa. Tumingin siya sa paligid—walang tao, malayo ang hardin sa mga kwarto ng mga katulong. Sa takot at galit na maghalo, hinawakan niya ang buhok ni Aling Maria at inilubog ang mukha nito sa mababaw ngunit malamig na tubig ng fountain. “Kung ayaw mong umalis nang buhay, edi huwag ka nang bumangon!” bulong niya habang pinipigilan nang mahigpit. Si Aling Maria ay nagpupumiglas—kumakalmot ang mga kamay niya sa braso ni Vanessa, sumisipa ang mga paa, ngunit mahina na siya. Ang tubig ay nagiging maalon sa pakikipaglaban, ngunit ang ingay ng fountain ay natatakpan ang anumang tunog. Pagkatapos ng halos tatlong minuto, huminto ang paggalaw. Tahimik na ang tubig, maliban sa patuloy na agos mula sa mga anghel.

Nang makita ni Vanessa ang kanyang ginawa, natakot siya ngunit mabilis na nag-isip. Inayos niya ang katawan ni Aling Maria na para bang nadulas ito habang naglalakad sa gilid ng fountain. Tinanggal niya ang mga kalmot sa kanyang braso gamit ang makeup at mahabang sleeves. Pagkatapos, tumakbo siya sa bahay at tinawagan ang 911 habang umiiyak nang malakas. “Hello! May aksidente po! Ang biyenan ko po, nadulas sa fountain! Dali po!” Ang mga katulong ay nagising sa sigaw niya, at si Lola Carmen ang unang dumating sa hardin. Nakita niya ang itsura ni Aling Maria—at ang hindi natural na posisyon ng katawan. May hinala agad siya, ngunit tahimik muna.

Si Tony ay nagmamadaling umuwi kinabukasan. Nang makita niya ang ina sa morgue, gumuho ang mundo niya. “Nanay… paano nangyari ito?” tanong niya habang umiiyak. Si Vanessa ay nasa tabi niya, umiiyak din nang todo, yakap-yakap si Tony. “Darling, hinanap ko agad siya nang mapansin kong wala siya sa kwarto. Sobrang aksidente talaga…” kwento niya. Ang pulisya ay nag-imbestiga, ngunit ang initial report ay accidental drowning dahil sa slip. Walang sapat na ebidensya noon para maghinala ng foul play.

Ngunit si Lola Carmen ay hindi naniniwala. Sa mga sumunod na araw, palihim niyang pinagmasdan si Vanessa—at napansin ang mga kalmot na hindi ganap na natakpan. Isang gabi, habang naglilinis, naalala niya ang CCTV camera na ipinatong ni Tony sa hardin dalawang taon na ang nakaraan, para raw bantayan ang mga mahalagang halaman. Hindi alam iyon ni Vanessa dahil hindi siya ang nagmo-monitor. Lihim na kinuha ni Lola Carmen ang hard drive at pinanood sa lumang computer sa kwarto niya. Nang makita ang buong video, nanginginig ang mga kamay niya. “Diyos ko… pumatay siya.”

Hindi agad nagsumbong si Lola Carmen kay Tony dahil abala ito sa libing at sa kumpanya. Ngunit isang linggo pagkatapos ng libing, nagpadala siya ng anonymous package kay Tony sa opisina—isang USB drive na may kopya ng footage at isang maikling note: “Sir, panoorin mo po ito nang mag-isa. Para kay Aling Maria.”

Nang panoorin ni Tony sa kanyang opisina, unti-unting namutla ang mukha niya. Nakita niya ang lahat—ang pagtulak, ang pagpupumiglas, ang malamig na mukha ni Vanessa habang pinipigilan ang ulo ng kanyang ina. “Hindi… hindi pwede…” bulong niya habang umiiyak. Galit, lungkot, at pagkasuklam ang sabay-sabay na dumaloy sa kanya. Sa loob ng ilang oras, nagplano siya. Nagkunwari siyang normal pag-uwi, ngunit palihim na tinawagan ang isang kaibigang pulis at ipinasa ang ebidensya.

Kinabukasan, habang naghahanda si Vanessa ng almusal at ngumingiti kay Tony na parang walang nangyari, dumating ang mga pulis. “Vanessa Reyes, ikaw ay inaaresto sa salang pagpatay…” Sinubukan niyang tumakbo, ngunit naharang siya ni Lola Carmen sa pinto. “Huwag kang tumakbo. Tama na ang kasamaan mo.”

Sa loob ng mga buwan ng trial, lumabas pa ang iba pang lihim ni Vanessa—na lihim niyang inililipat ang pera mula sa kumpanya para sa kanyang personal accounts, at natatakot siyang malaman ito ni Aling Maria na madalas makakita ng mga bank statements. Nahatulan siya ng reclusion perpetua, walang parole.

Si Tony ay nagbitiw bilang CEO at itinatag ang Maria Foundation, isang organisasyon na tumutulong sa mga inaabuso at napabayaang matatanda. Kasama si Lola Carmen, madalas siyang bumisita sa puntod ng ina sa Batangas. “Nanay, patawarin mo ako. Bulag ako sa katotohanan na nasa harap ko lang pala.”

Ang mansyon ay naging tahimik, ang fountain ay pinatay na at ginawang memorial garden para kay Aling Maria. Ang kwentong ito ay naging babala: gaano man kalaki ang yaman at kapangyarihan, kung bulag ka sa totoong ugali ng mga nakapaligid sa iyo, maaaring magbayad ka nang sobrang mahal.