Mag Asawang Manny at Jinkee Pacquiao BIGLANG NAPABISITA kay Jimuel Dahil Manganganak na ang Asawa!

Tahimik ang hapon sa Los Angeles nang biglang kumalat ang balitang lumapag na raw sa Amerika ang mag-asawang Manny at Jinkee Pacquiao. Walang press conference, walang maagang paabiso, at walang kasama maliban sa ilang taong mapagkakatiwalaan. Pero sa loob lamang ng ilang oras, nagsimula nang magtanong ang mga netizen at tagahanga: “Bakit biglang bumiyahe sa abroad ang mag-asawa?” Ilang vloggers ang nagsimulang maghinala, may nagsabing may business meeting, may nagsabing vacation, at mayroon ding nagsabing may paparating na malaking announcement. Ngunit makalipas ang ilang minuto, lumabas ang tunay na dahilan—manganganak na ang asawa ni Jimuel Pacquiao, at bilang excited na magiging lolo at lola, hindi na napigilan nina Manny at Jinkee ang lumipad para makasama ang kanilang panganay.

Habang papalapit sa ospital, masasabi mong may kakaibang ngiti si Manny. Kilala siya bilang “Pambansang Kamao,” eight-division world champion, senador, pulitiko, at isa sa pinaka-iconic na Pilipino sa buong mundo. Ngunit ngayong araw, hindi siya boxer, hindi politiko—kundi isang ama na kinakabahang first-time maging lolo. Si Jinkee nama’y hindi rin mapakali, panay ang tingin sa oras, panay ang dasal, tila mas kinakabahan pa kaysa mismong magulang ng sanggol. Ang pagbisita nila kay Jimuel ay hindi na sorpresa sa kanilang pamilya, ngunit sa publiko, malaking balita itong nagpapatunay na sa kabila ng yaman, pulitika, at kasikatan, ang pamilya Pacquiao ay ordinaryong pamilya rin na nagmamahal, nag-aalala, at handang tumakbo kapag may okasyong espesyal.

Sa loob ng delivery room waiting area, naroon na si Jimuel—pawis, kinakabahan, nanginginig ang kamay, halatang hindi pa gamay ang ganitong sitwasyon. Lumapit si Manny, kinurot ang balikat ng anak at nagbiro, “Mas mahirap ba ‘yan kaysa lumaban sa ring?” Napangiti si Jimuel kahit nanginginig ang tinig nang sumagot, “Mas nakakatakot, Dad.” Umupo si Jinkee sa tabi niya, hinawakan ang kamay, at paulit-ulit na sinabing magiging maayos ang lahat. Maya-maya, dumating ang doktor at sinabi na malapit na, at kailangan nang maghanda. Doon na mas lalong sumikip ang dibdib ni Jimuel—hindi pala biro ang maging ama.

Sa mga sandaling iyon, lumabas ang pagiging tunay na magulang nina Manny at Jinkee. Hindi nila pinag-usapan ang kamera, hindi nila inisip ang social media. Tahimik silang nagdasal, tahimik na naghintay. Ang ilang staff ay hindi nakapigil kumuha ng litrato, pero hindi iyon mahalaga sa kanila. Wala silang dala kundi simpleng bag, pagkain, at kumot—parang mga ordinaryong Pilipinong magulang na pumupunta sa ospital para sa unang apo.

Lumipas ang bawat minuto na parang isang oras. Si Jimuel ay pabalik-balik, halatang sobrang kinabahan. Si Manny nama’y minsang naglalakad sa hallway para huminga, gaya ng ginagawa niya tuwing may laban—kalma sa labas, pero ramdam ang tensyon sa loob. Si Jinkee nama’y nakaupo sa gilid, taimtim na nagrorosaryo. Sa gitna ng lahat, walang bantay na camera crew, walang glam team, walang magarbong entourage. Ang tagpong iyon ang nagpakita ng simple at tunay na kwento ng isang pamilyang kilala man sa buong mundo, pero ang puso ay nananatiling Pilipino.

Ilang oras ang lumipas bago sumigaw ang nurse mula sa pinto, “Sir, it’s time!” Napatingin silang tatlo at dahan-dahang pumasok si Jimuel sa loob. Naiwan sina Manny at Jinkee sa labas, pinipigil ang kaba. Hindi makontrol ng ina ang emosyon, nanginginig ang kamay, at ang mga mata niya’y halos maluha sa pag-aalala at tuwa. Tahimik na nakasandal si Manny sa pader, at may sandaling pinikit ang mata—parang ipinagdasal ang ligtas na panganganak ng kanyang magiging manugang. At sa unang pagkakataon, nakita ng ilang nurse na ang pinakamalakas na boksingero sa mundo ay marunong ding kabahan—hindi sa suntukan, kundi sa pagdating ng isang bata na magpapabago sa buhay ng kanilang pamilya.

At pagkatapos ng ilang mahahabang minuto, biglang sumigaw ang doktor, kasunod ang unang iyak ng sanggol. Lumabas ang nurse at nagsabi, “Congratulations! It’s a healthy baby!” Naglapat ang dalawang kamay ni Manny sa ulo, napapikit, at tila napabuntong-hiningang may halong pasasalamat at kaluwagan. Si Jinkee nama’y kaagad napaiyak, humawak sa kamay ng asawa, at sabay nilang nilakad ang papasok sa nursery. Sa unang pagkakataon, nakita nila ang munting apo—mapula, maliit, at mahimbing. Nakita nila si Jimuel sa tabi, umiiyak sa tuwa, hawak-hawak ang anak na para bang pinakamagandang bagay na dumating sa kanyang buhay.

Hindi nagtagal at kinuha ni Manny ang apo, dahan-dahan, parang may hawak na kristal. Tahimik siya, walang salita, pero punong-puno ng emosyon ang kanyang mga mata. Si Jinkee nama’y nakatingin lang, hindi makapaniwala na ang kanilang anak ay isa nang ama. Para sa pamilyang Pacquiao, ito ang bagong kabanata—hindi laban, hindi politika, hindi negosyo—kundi pagmamahal sa bagong miyembro ng pamilya.