Muling Pagkikita ng Mag-INA❤️Gelli de Belen Lumipad sa Canada Para sa Birthday ng ANAK nasi Julio

Hindi napigilan ni Gelli de Belen ang pag-iyak sa eroplano habang lumilipad patungong Canada para sa espesyal na kaarawan ng anak niyang si Julio. Ilang buwan din silang hindi nagkita dahil abala sa pag-aaral ang binata at may trabaho naman sa Pilipinas si Gelli. Kahit araw-araw silang nag-uusap sa video call, iba pa rin ang yakap ng personal, at sa puso ng isang ina, walang distansya ang pwedeng makahadlang kapag Pamilya ang dahilan. Habang nasa flight, nag-scroll siya sa mga lumang larawan ni Julio—mula sa unang araw sa school, hanggang sa pag-alis nito papuntang Canada. Dito niya napagtanto na kahit malaki na ang anak, mananatili siyang nanay na naghahangad ng presensiya niya sa lahat ng espesyal na sandali.

Pagdating niya sa Vancouver International Airport, nanginginig ang kamay ni Gelli sa kaba at excitement. Tahimik siyang naglakad sa arrival area habang isinusukbit ang hoodie para hindi agad makilala. Ngunit hindi niya napigilan ang mapangiting nakatago sa mask, dahil ilang hakbang pa lang, nakita niya na ang binatang hinihintay. Si Julio, nakatayo, may hawak na bouquet at may nakasabit na banner na, “Welcome Home, Ma!” Nang magtama ang kanilang tingin, mabilis na tumulo ang luha ni Gelli at kumaripas ng lakad para yakapin ang anak. Ang yakapang iyon ay mahigpit, puno ng sabik, at puno ng pagmamahal na hindi kayang sukatin ng distansya o panahon. Napatigil ang ilang tao sa paligid at napangiti, dahil kita sa eksenang iyon ang napakatamis na pagmamahalan ng mag-ina.

Sumunod na araw ay ang espesyal na birthday celebration ni Julio. Simple man, ngunit napakaliwanag ng saya sa bahay na tinutuluyan nito sa Canada. Si Gelli mismo ang nagluto ng paborito ng anak—adobo, pansit, lumpia, kare-kare at leche flan—mga pagkaing Pilipino na matagal na ring hindi natitikman ni Julio. Habang naghahanda, napuno ang kusina ng tawanan at kwentuhan. Ipinagmalaki ni Julio sa ina ang bago nitong trabaho, ang mga kaibigan niyang Pinoy sa Canada, at ang mga pangarap niyang unti-unti nang natutupad. Sa isang tabi, pinagmamasdan lang ni Gelli ang anak, may halong tuwa at lungkot, dahil naroon ang katotohanang malaki na talaga ito, at may sarili nang mundo.

Nang dumating ang mga kaibigan ni Julio, halos lahat sila ay nagulat dahil hindi nila inaasahang mismong si Gelli de Belen ang maghahanda ng handa. Nagpicture-taking, kumanta, at sumayaw ang lahat. Ngunit ang pinaka-makabagbag-damdamin sa buong gabi ay ang birthday message ni Gelli sa anak. Humarap siya sa lahat, hawak ang mikropono, at nagsalita nang may luha at ngiti. Sinabi niyang kahit nasa malayo si Julio, proud na proud siya dahil lumaking mabait, responsable, may pangarap at may respeto sa lahat. Nagpasalamat siya dahil kahit mahirap ang buhay abroad, hindi ito sumuko. Doon na tuluyang napaiyak si Julio, at sa harap ng mga kaibigan, niyakap ang ina nang mahigpit.

Kinabukasan, naglakad sila sa downtown, nagpunta sa seawall, at nag-enjoy sa malamig na panahon ng Canada. Kung titingnan, parang ordinaryong mag-ina lang na namamasyal, ngunit para kay Gelli, bawat hakbang, bawat tawa, bawat litrato ay kayamanang hindi mabibili. Alam niyang darating ang araw na babalik siya sa Pilipinas, kaya sinulit niya ang bawat segundo. Sa dulo, napagtanto niya na hindi sapat ang pagiging artista, hindi sapat ang kasikatan—ang tunay na kasiyahan niya ay nasa yakap ng mga anak, lalo na sa pagkakataong muling nagkita sila.

Ang muling pagkikita ng mag-ina ay naging hindi lamang selebrasyon ng birthday, kundi selebrasyon ng pagmamahal, sakripisyo, at pagkakaunawaan. Sa mundo kung saan maraming pamilyang Pilipino ang magkakalayo dahil sa pag-abroad, nagsilbing inspirasyon ang kwento nina Gelli at Julio—na kahit gaano kalayo, uuwi at uuwi ang puso ng isang ina sa kanyang anak.