🔥PART 2 –LALAKI BINALIKAN SA BARUNG-BARONG ANG DATING NOBYA NA INIWAN NIYA NG 10

KABANATA 2
“Pagharap sa Nakaraan at Unang Hakbang ng Pagbawi”

Kinabukasan, hindi pa rin makapaniwala si Marco sa mga nangyari kagabi. Bawat hakbang sa makipot na eskinita ay puno ng alaala—ang tawanan nila ni Lira, ang maliit nilang pagtatalo sa ilalim ng puno ng mangga, at ang mga pangako na noon ay tila panghabang-buhay. Ngayon, ramdam niya ang bigat ng pagkukulang, ang lungkot ng sampung taong lumipas na hindi siya nakabalik o nakipag-usap.

Habang naglalakad, napadaan siya sa lumang tindahan ni Aling Maring. Dito siya nakipaglaro noon kay Lira, dito rin sila nagtawanan ng walang humpay. Nang makita siya ng tindera, napangiti ito at tumawag: “Marco? Ikaw na naman? Halika, inom ka muna ng tubig!” Hindi makapaniwala si Marco sa init na bumalot sa kanya. Sa kabila ng lungkot at panghihinayang, may maliit na ngiti na bumalik sa kanyang mukha.

Matapos uminom at makapagpahinga sandali, naglakad siya patungo sa lumang bahay ni Lira. Hindi pa rin siya makatiyak kung paano tatanggapin siya ng babae. Sa kanyang isip, baka galit na galit ito. Baka hindi na siya kilala. Baka masaya na siya sa piling ng iba. Ngunit alam niyang kailangan niyang humarap. Ito ang unang hakbang ng kanyang pagbawi.

Pagdating niya sa harap ng bahay, nakita niya si Lira na abala sa pag-aalaga sa maliit na hardin. Ang bawat galaw nito, bawat tawa at pagkumpas ng kamay, ay bumuhay sa mga alaala ng nakaraan. Nang mapansin siya, napatingin si Lira nang matagal. Walang agad na pagbati, walang ngiti—ang ekspresyon nito ay halo ng sorpresa, pag-aalinlangan, at kaunting galit.

“M…Marco?” mahina at mahinahong tinanong ni Lira.

“Oo, Lira… ako,” sagot ni Marco, tinutulungan ang sarili na maging kalmado. “Alam kong wala akong karapatan, at alam ko na sampung taon akong nawala… pero kailangan kong humarap sa iyo.”

Tahimik na naglakad si Marco patungo sa kanya. Sa kanyang dibdib, ramdam niya ang bawat tibok ng puso—takot, pag-asa, at panghihinayang na sumisiksik sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung paano tatanggapin siya ni Lira, ngunit alam niyang kailangan niyang magsimula.

“Lira… hindi ko alam kung paano ko sisimulan… pero gusto kong humingi ng tawad. Sa lahat ng sakit na naidulot ko, sa lahat ng pangarap na pinabayaan ko, sa lahat ng oras na nawala sa atin… Patawarin mo ako,” sabi ni Marco, halos durog sa damdamin.

Ngunit tumigil si Lira, tumingin sa kanya nang matagal, at sa wakas ay nagsalita: “Marco… sampung taon ang lumipas. Maraming nangyari sa buhay ko. Marami akong natutunan… at natuto akong magmahal at magtiis. Pero hindi ibig sabihin na hindi ako nasaktan. Napakasakit ng iniwan mo ako.”

Napabuntong-hininga si Marco, alam niyang tama ang bawat salita ni Lira. “Alam ko… at handa akong patunayan sa iyo na hindi na mauulit iyon. Hindi na ako lalayo. Handa akong gumawa ng lahat para maibalik ang tiwala mo… at para mahalin ka nang tama.”

Nagtagal silang tumitig sa isa’t isa sa harap ng lumang barung-barong. Ang katahimikan ay punong-puno ng damdamin—lungkot, panghihinayang, at bahagyang pag-asa. Alam nilang pareho na hindi magiging madali, ngunit ang unang hakbang ay nagawa na: harapin ang nakaraan, kilalanin ang sakit, at simulan ang pagbuo ng muling pagkakaintindihan.

Sa unang pagkakataon sa loob ng sampung taon, ramdam ni Marco na may pagkakataon pa siyang ituwid ang mga mali—at ang bawat sandaling iyon ay parang bagong simula para sa kanilang dalawa.

Lumipas ang ilang araw mula nang muling nagtagpo sina Marco at Lira. Kahit nagkakaroon ng maikling pag-uusap sa harap ng lumang barung-barong, ramdam nilang pareho na maraming hindi pa nasasabi. Ang nakaraan ay tila mabigat na ulap na patuloy na bumabalot sa kanilang damdamin.

Isang hapon, nagpasya si Marco na pumasok sa loob ng bahay ni Lira, na dati nilang tahanan ng pagmamahalan. Sa bawat hakbang niya, bumabalik sa kanya ang bawat alaala—ang pagtawa nila sa dilim ng gabi, ang mga palitan ng lihim na pangarap, at ang unang halik na nagpasiklab ng damdamin. Ngunit kasabay nito, ramdam niya ang bigat ng sakit na naidulot niya sa babae.

“Lira… may gusto akong ipakita sa’yo,” mahina niyang sambit. Hinawakan niya ang isang lumang kahon na dala-dala mula sa kanyang pagbalik. Binuksan niya ito at inilabas ang mga lumang litrato—ang mga ngiti nila, ang mga halakhak, ang mga sulat na minsang ipinadala niya ngunit hindi natanggap.

Tahimik na pinagmamasdan ni Lira ang bawat litrato. Ang kanyang mga mata ay nag-uumapaw sa luha, ngunit may halong ngiti. “Hindi ko akalaing naalala mo pa ito, Marco…” Mahina niyang sambit, at nakaramdam si Marco ng kaunting pag-asa.

Ngunit bago pa man tuluyang makaramdam ng ginhawa si Marco, may isang lihim na lumitaw—isang lihim na matagal nang itinago ni Lira sa loob ng sampung taon. “Marco… may isang bagay akong hindi nasabi sa’yo noon. Hindi lang ako nasaktan… may nangyari rin sa akin na nagbago sa buhay ko nang husto. May anak ako.”

Napahinto si Marco. Ang mundo niya’y parang tumigil sandali. “An… anak mo?” mahina niyang tanong, puno ng halong pangamba at takot.

“Oo… at hindi ito sayo,” paliwanag ni Lira, habang pinipigil ang luha. “Ngunit gusto kong malaman mo na kahit ganoon, natutunan kong magmahal muli. Natutunan kong bumangon mula sa sakit, at natutunan kong maging malakas.”

Tahimik si Marco, iniisip ang lahat ng nangyari. Ramdam niya ang bigat ng sampung taon—ang kanyang pag-alis, ang kanyang pagkukulang, at ang pagkakataon na nawawala sa kanya. Ngunit sa kabila ng lahat, alam niyang hindi pa huli ang lahat. May pagkakataon pa siyang itama ang mali, kahit hindi niya maibalik ang nakaraan.

“Lira… handa akong gawin ang lahat para sa iyo. Hindi ko maibabalik ang oras, ngunit maaari kong patunayan na hindi na ako iwanan ka muli. Maaari ba akong magsimula muli, kahit paunti-unti?” sabi ni Marco, puno ng taimtim na pag-asa.

Tumigil si Lira sandali, pinagmamasdan ang lalaking minsang iniwan niya. Marami siyang pinagdadaanan sa loob ng sampung taon, ngunit ramdam niya ang sincerity sa mata ni Marco. Bagamat may takot, may pag-aalinlangan, may kaunting galit, ngunit naroon rin ang maliit na pag-asa.

“Marco… simulan natin muli… unti-unti,” mahina niyang tugon. “Hindi madali, at hindi ko alam kung hanggang saan ang ating paglalakbay. Pero handa akong subukan, kung handa ka rin.”

Sa sandaling iyon, naramdaman ni Marco na ang bawat hakbang, bawat pagsisisi, bawat luha sa nakaraan ay nagkaroon ng kahulugan. Muling nagsimula ang kanilang kwento—isang kwento ng pagbabalik, ng pagtanggap, at ng pangakong hindi na muling bibitiw ang isa’t isa.