3 including baby reported dead due to | DZMM TeleRadyo

Walang sinuman ang tunay na handa kapag dumating ang kalamidad, lalo na kung ang isang ordinaryong gabi ay bigla na lamang magiging huling sandali ng buhay ng isang pamilya. Sa pagdaan ng Bagyong Tino, maraming Pilipino ang muling nakaranas ng takot, kaba, at biglaang pagkawala. Ngunit ang pinakamatinding tumimo sa puso ng publiko ay ang balitang tatlong namatay—mag-asawa at ang kanilang walong-buwang gulang na sanggol—matapos silang matangay ng rumaragasang baha sa gitna ng #TinoPH, ayon sa ulat ng DZMM TeleRadyo.

Sa isang maliit na barangay sa Visayas, isang tahimik na gabi ang nauwi sa sigaw ng takot. Dumating ang ulan na tila walang katapusan, bumuhos ang tubig na parang pader na hindi mapigil, at unti-unting lumubog ang buong komunidad bago pa man makapaghanda ang mga tao. Ang mag-asawang Rodel at Myla, kasama ang kanilang munting anak na si Baby Kyle, ay nasa loob ng kanilang simpleng bahay nang biglang umakyat ang tubig sa dibdib ng tao sa loob lamang ng limang minuto. Hindi sila nakalabas. Ang pinto ay sumara sa lakas ng agos, at ang dingding ng kanilang lumang bahay ay unti-unting bumigay.

Si Aling Teresa, kapitbahay nila, ang huling nakarinig ng kanilang sigaw. Ayon sa kanya, naririnig niya ang malalakas na palahaw, mga tinig na humihingi ng tulong, at ang iyak ng sanggol sa gitna ng ingay ng ulan at hampas ng hangin. Gusto niya sanang tumulong, pero kahit siya ay halos matangay ng baha habang hawak ang poste ng kuryente. Sa loob lamang ng ilang sandali, tuluyan nang nabura sa mapa ang bahay ng mag-anak.

Kinabukasan, natagpuan ang katawan ng mag-asawa sa ilog, dalawang kilometro ang layo mula sa kanilang tahanan. Ang sanggol naman ay nahanap sa mga sanga ng punong nahulog at sumabit sa pampang. Huminto ang mundo ng buong barangay habang nakaluhod ang mga kapitbahay na lumuluha, at ang mga rescuer ay tahimik na ibinabalot ng kumot ang munting katawan ng bata. Walang makapaniwala. Isang sanggol na bagong sisilang sa mundo, ngayon ay wala na dahil sa isang gabing hindi nila inasahan.

Habang kumakalat ang balita sa radyo, social media, at telebisyon, mas lalong dumami ang netizens na nagbigay ng pakikiramay. Ang #TinoPH ay hindi lamang naging tracking update sa bagyo—naging simbolo ito ng panibagong sugat sa puso ng mga Pilipino. Lahat ay nagtanong: Paano ito nangyari? Bakit hindi sila nakalikas? Bakit walang abiso? Ngunit sa mata ng komunidad, ang tunay na kuwento ay hindi tungkol sa sisihan, kundi tungkol sa nawalang pamilya na hindi man lang nabigyan ng pagkakataon na makatakbo o makapagsalba ng kahit isa.

Nagsimula ang imbestigasyon ng lokal na pamahalaan. Ayon sa ulat ng DZMM TeleRadyo, biglaan ang pagtaas ng tubig dahil pumutok ang maliit na dike malapit sa sapa. Wala ring signal ang karamihan sa mga residente dahil bumagsak ang communication lines, kaya hindi nakarating ang forecast at storm warning. Ang iba ay nakatulog nang maaga, pagod mula sa trabaho, walang ideya na ang patak ng ulan ay magiging kamatayan paglipas ng oras.

Dumating ang mga relief operation at search-and-rescue teams, ngunit huli na para sa marami. Labing pitong bahay ang tuluyang inanod. Sampung pamilya ang nawalan ng tirahan, may ilan ring nasugatan at naka-confine sa health center. Ngunit ang pinaka-mabigat na pakinggan ay ang katahimikan sa libing ng mag-asawa at kanilang sanggol. Walang musika, walang sermon, walang mahabang salita. Tanging hikbi, yakap, at luha ang laman ng burol.

Dumating din ang mga opisyal upang magbigay ayuda, ngunit para sa mga naiwan, walang halaga ang tulong na pera kumpara sa buhay na nawala. Ang ama ni Myla ay halos hindi makapagsalita. Ayon sa kanya, dumalaw pa raw sila noong nakaraang linggo. Masigla ang anak, masaya, at proud sa kanilang munting pamilya. Hindi niya akalain na iyon na ang huling pagkakataon na makikita niya ang kanyang apo.

Habang nagiging viral ang kuwento, marami ang natutong aral mula sa trahedya. Ang social media ay napuno ng panawagan para sa mas mabilis na alert system, mas matibay na evacuation centers, at mas maagang paglikas. Naging malaking usapan ang kahandaan ng bansa sa mga bagyo, lalo na’t taon-taon ay libu-libong buhay ang naaapektuhan. Maraming netizens ang nagsabing sana ay hindi na maulit, na sana ang pagkamatay ng sanggol at magulang ay maging huling alaala ng kapabayaan at hindi kahinaan.

Ngunit kahit puno ng pighati ang pangyayari, nagkaroon din ng liwanag. Ang komunidad na dati ay magkakakilala lamang sa pangalan, ngayon ay magkakasamang nagtatayo ng panibagong tirahan. Ang mga kabataan ay nag-alay ng kanilang oras bilang volunteers, ang mga madre ay nagpaabot ng pagkain at gamot, at ang mga residente ay nagtulung-tulong maghanap ng mga nawawalang gamit, dokumento, at alaala ng mga pamilyang nawalan lahat.

Sa libing ng mag-anak, dumating ang halos buong bayan. Hindi nila hinayaan na mailibing ang pamilya sa katahimikan. Habang bumababa ang kabaong, sabay-sabay nilang hinarana ang pamilya ng kantang “Hawak Kamay.” Ang hangin ay malamig, ang lupa ay basa, at ang kalangitan ay kulay abo, ngunit ramdam ang init ng pagdadamayan. Walang batang dapat mailibing, ngunit heto ang isang sanggol na mas maagang tinapos ang buhay na hindi man lang nakakita ng liwanag ng pag-asang hinaharap.

Ang kwento ng #TinoPH ay hindi lamang numero sa balita—ito ay totoong buhay na naglaho. Totoong puso na sumuko. Totoong pamilyang hindi na muling mabubuo. Sa bawat pag-ulan, sa bawat hampas ng hangin, sa bawat pag-apaw ng tubig, palaging may taong tumitindig at may taong bumibitaw. At sa pagkakataong ito, ang Pilipinas ay muling nagluksa para sa sanggol na hindi man lang natutong maglakad, para sa magulang na nagsakripisyo, at para sa pamilyang hindi na muling makukumpleto.

Ngunit sa kabila ng trahedya, nananatiling buhay ang mensahe: ang bayanihan ay hindi namamatay. Sa gitna ng unos, hindi nag-iisa ang Pilipino. At habang pinapakinggan ng mundo ang balitang “3 including baby reported dead due to #TinoPH,” ang tunay na kwento ay hindi lang patay—kundi ang pagbangon ng komunidad at ang pangakong hindi sila kakalimutan.