Umuwi ng Biglaan sa Pilipinas—Nagulat Siya Nang Makitang Namamalimos ng Bigas ang Ama

Simula ng Kwento

Pag-alis ni Carlo sa Pilipinas

Si Carlo ay isang simpleng binatang lumaki sa bayan ng San Isidro, isang maliit na barangay sa probinsya ng Nueva Ecija. Kasama niya sa buhay ang kanyang ama, si Mang Ernesto, at ang kanyang bunsong kapatid na si Liza. Lumaki siya sa hirap, ngunit puno ng pagmamahalan ang kanilang pamilya. Pangarap ni Carlo na balang araw ay maiangat ang buhay nila mula sa kahirapan.

Noong siya ay dalawampu’t tatlong taong gulang, nagpasya siyang mag-abroad sa Saudi Arabia bilang isang construction worker. Hindi madali ang pag-alis; luha ang bumalot sa kanilang pamilya noong araw ng kanyang pag-alis. “Mag-iingat ka, anak,” sabi ni Mang Ernesto, habang mahigpit na yakap ang ibinigay kay Carlo. “Huwag mong pababayaan ang sarili mo. Kami ni Liza, maghihintay dito.”

Buhay sa Abroad

Sa Saudi, natutunan ni Carlo ang maraming bagay—pagtitiis, pagtitiyaga, at ang kahalagahan ng sakripisyo. Sa bawat padala niyang pera, iniisip niya ang kalagayan ng kanyang ama at kapatid. Ngunit hindi niya alam na unti-unting lumalalim ang problema sa Pilipinas. Dahil sa pandemya, nawalan ng trabaho si Mang Ernesto, at nagkasakit pa ito. Si Liza naman ay napilitang huminto sa pag-aaral.

Sa kabila ng hirap, patuloy ang komunikasyon ni Carlo sa kanyang pamilya, ngunit ramdam niya ang lungkot at pagod sa boses ng ama. “Anak, konti na lang ang bigas namin dito. Pero kaya pa namin,” sabi ni Mang Ernesto sa isang tawag. Hindi ito pinansin ni Carlo, iniisip na baka nagbibiro lang ang ama.

Biglaang Pag-uwi

Isang araw, natanggap ni Carlo ang balita na naaksidente ang kanyang ama. Hindi na siya nagdalawang-isip—nag-file agad siya ng emergency leave at bumili ng tiket pauwi ng Pilipinas. Sa eroplano, hindi mapakali ang kanyang damdamin. Ano na kaya ang kalagayan ng kanyang pamilya? Paano kung hindi na niya abutan ang ama?

Pagdating sa Pilipinas

Pagdating sa airport, agad siyang naghanap ng taxi papuntang San Isidro. Habang binabaybay ang daan, napansin niyang lalong humirap ang buhay sa kanilang lugar. Maraming bahay ang sira-sira, at kitang-kita ang epekto ng pandemya. Nang makarating siya sa kanilang barangay, bumaba siya at naglakad papunta sa kanilang bahay.

Ngunit bago siya makarating, napansin niya ang isang matandang lalaki na nakaupo sa gilid ng kalsada, may hawak na lata at namamalimos. Lumapit siya upang tingnan, at laking gulat niya nang makilala ang ama—si Mang Ernesto, namamalimos ng bigas sa mga dumadaan.

Pagkagulat kay Ama

“Pa?! Ikaw ba ‘yan?” halos sumigaw si Carlo. Napalingon si Mang Ernesto, at agad na tumulo ang luha sa kanyang mga mata. “Carlo, anak…”

Hindi makapaniwala si Carlo sa kanyang nakita. Ang dating matipuno at masiglang ama, ngayo’y payat na payat, namumutla, at namamalimos ng bigas para sa kanilang pagkain. Agad niyang niyakap ang ama, sabay sabing, “Pa, bakit hindi mo sinabi sa akin na ganito na pala ang kalagayan ninyo?”

Pagharap sa Katotohanan

Habang pauwi sila sa bahay, ikinuwento ni Mang Ernesto ang lahat—paano siya nawalan ng trabaho, paano naubos ang kanilang ipon, at paano siya napilitang mamalimos upang may makain sila ni Liza. “Ayokong mag-alala ka, anak. Alam kong mahirap din ang buhay mo sa abroad,” sabi ni Mang Ernesto, pilit na ngumiti.

Nang makita ni Carlo ang bahay nila, halos gumuho ang kanyang puso. Sira-sira na ang bubong, halos wala nang laman ang kusina, at si Liza ay payat na rin at malungkot ang mga mata. “Kuya, salamat at umuwi ka,” sabi ni Liza, mahigpit na yumakap sa kanya.

Pagpupunyagi para sa Pamilya

Hindi nag-aksaya ng oras si Carlo. Agad siyang naghanap ng paraan upang matulungan ang kanyang pamilya. Gumawa siya ng paraan upang makakuha ng ayuda sa barangay, at nagsimula siyang maghanap ng trabaho sa bayan. Tinulungan niya ang ama na makapagpagamot, at sinikap niyang maibalik sa normal ang kanilang buhay.

Sa tulong ng mga kaibigan at kapitbahay, unti-unting bumalik ang sigla sa kanilang pamilya. Nang makahanap ng trabaho si Carlo bilang assistant sa isang hardware store, nagsimula silang makabangon. Pinilit niyang muling mapaaral si Liza, at si Mang Ernesto ay unti-unting gumaling.

Pagbabago at Pag-asa

Lumipas ang ilang buwan, nagbago ang takbo ng kanilang buhay. Hindi na kailangang mamalimos si Mang Ernesto, at si Liza ay muling nakapag-aral. Natutunan ni Carlo ang halaga ng pamilya, sakripisyo, at pagmamahal. Hindi man naging madali ang lahat, napagtagumpayan nila ang pagsubok.

Pagwawakas

Sa huling gabi bago bumalik si Carlo sa abroad, nagtipon ang pamilya sa hapag-kainan. “Salamat, anak, dahil hindi mo kami pinabayaan,” sabi ni Mang Ernesto. “Salamat, kuya, dahil ikaw ang naging lakas namin,” dagdag ni Liza.

Ngumiti si Carlo at tumingin sa langit. “Basta’t magkakasama tayo, walang pagsubok na hindi natin kayang lampasan.”