Binugbog ng abusadong pulis ang dalaga dahil ayaw magbayad! Nagulat sila sa tunay niyang pagkatao!

CHAPTER 1: ANG PAGKAKASALUBONG SA GITNA NG GULO

Mainit ang hapon nang bumungad sa mata ng mga tao ang isang eksenang hindi nila inaasahan—isang dalagang nagpapaypay lamang sa tabi ng isang maliit na karinderya ang biglang sinita ng isang pulis na kilala sa barangay bilang abusado, mainitin ang ulo, at takaw-away. Ang dalaga, nakasuot ng simpleng blouse at maong, ay agad na nagtatak ng kaba nang humarang sa harap niya ang pulis na si SPO2 Gregorio “Goryo” Agbangon, isang lalaking matagal nang iniiwasan ng mga residente dahil sa pagiging mapang-abuso nito sa kapangyarihan.

Nagsimula ang lahat nang pumila ang dalaga sa maliit na food stall upang bumili sana ng kapeng malamig. Tahimik lamang siya, walang kaabog-abog, at tila nagmamadali papunta sa kung anumang mahalagang lakad. Hindi pa man siya nakakabayad ay bigla nang sumulpot si Goryo, kinuha ang produktong hindi naman sa kanya, at sinabihan pang “Patabi diyan, mas kailangan ko ’to.” Hindi niya intensyong makisali sa gulo, ngunit nang akmang aalis si Goryo nang walang balak magbayad, napilitan siyang magtanong nang mahinahon.

“Sir, hindi po ba kayo magbabayad?” tanong ng dalaga, hindi dahil sa pag-uusisa kundi dahil nakikita niyang takot na ang tindera na hindi makapagbitaw ng salita.

Doon na nagdilim ang mukha ni Goryo.

“Ano? Ang lakas mo yata! Sino ka ba para pagsabihan ako? Pulis ako!” sigaw nito sabay dakma sa braso ng dalaga. Napatigil ang mga tao, hindi alam kung lalapit o lalayo. Nakilala na nila ang estilo ni Goryo—isang maling salita lang, lagot ka.

“Wala naman po akong masamang ibig sabihin. Hindi po kasi tama na—” Hindi pa man niya natatapos ang pangungusap ay isang malakas na sampal ang dumapo sa kanyang pisngi. Kumalat ang tunog nito sa paligid na para bang may palakol na tumama sa kahoy.

Nang mapahiya si Goryo sa reaksyon ng mga tao, lalo pang tumaas ang boses nito.

“Ang tapang mo ha! Akala mo kung sino kang nagmamaganda! Hindi ka marunong rumespeto sa pulis!”

Inihagis nito ang hawak na kape at sinunggaban ang dalaga sa kwelyo. Nakita ng mga tao ang pag-igting ng panga ng pulis, tanda ng nalalapit na pang-aabuso. Ngunit sa kabila nito, nanatiling kalmado ang dalaga—hindi umiiyak, hindi nanginginig, para bang alam niyang malalampasan niya ang sandaling iyon.

Ngunit nang itulak siya ni Goryo sa pader at muntik nang suntukin, may isang lalaking lumapit at sumigaw.

“Tama na! Hindi mo dapat sinasaktan ang sibilyan!” Matikas, matangkad at mukhang sanay sa laban. Ngunit bago pa man makalapit ang lalaki, dalawang kasama ni Goryo ang pumigil.

Sa ikalawang pagkakataon, hindi man lang umangal ang dalaga. Sa halip, huminga siya nang malalim, tumingin nang diretso kay Goryo, at sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang gulo, nagsalita siya nang may bigat—mababa ngunit may tono ng awtoridad.

“Kung alam mo lang kung sino ang sinasaktan mo, sir… baka ikaw ang dapat matakot.”

Natawa si Goryo, malakas at puno ng pangungutya.

“Aba, mayabang! Sino ka ba? Influencer? Anak ng kapitan? Nagpapanggap na may koneksyon? Wala akong pakialam!”

Ngunit sa mismong sandaling iyon, dumating ang tatlong sasakyang itim, mabilis na huminto sa gilid ng kalsada. Bumaba ang mga tauhang naka-black suit, naka-earpiece at halatang hindi ordinaryong security. Lumapit sila sa dalaga at sabay-sabay na yumuko bilang pagbibigay-galang.

“Ma’am, huli po kami. Nakita namin ang nangyari.”

Biglang nanlamig si Goryo.

At mas lalo siyang natulala nang tumayo nang diretso ang dalaga, punasan ang labi niyang may bakas ng sugat, at sabihin sa malamig na boses:

“Huwag kang mag-alala, SPO2 Agbangon. Hindi ako influencer, hindi rin anak ng kapitan.”

Humakbang ang isa sa mga naka-suit at nagpakilala.

“Siya po ang Lt. Col. Aria Sandoval, covert intel officer ng National Security Command.”

Napalunok si Goryo. Nanginginig ang kamay niya.

At doon nagsimula ang gabing hindi niya malilimutan.

Napatigil ang buong paligid nang marinig nila ang pangalan ng dalaga—Lt. Col. Aria Sandoval, isang mataas na ranggong intel officer na bihirang makita ng mga sibilyan, higit lalo ng mga tulad ni Goryo na sanay abusuhin ang kapangyarihan. Unti-unting nagbago ang anyo ng dating mayabang na pulis; mula sa tikas at yabang kanina, ngayo’y para siyang batang nahuling may ginawang kasalanan. Nanginginig ang boses nitong pilit nagsalita.

“L-Lieutenant Colonel? Intel? I–I… a-ano pong ibig sabihin nito?” halos hindi mabuo ni Goryo ang sinasabi habang papalapit ang tatlong intel agents na kasama ni Aria.

Napatingin ang mga tao kay Aria. Kung kanina’y ordinaryong babae lamang ang tingin nila sa kanya, ngayon ay parang ibang pagkatao ang lumilitaw sa likod ng malamig niyang paningin. Ang simpleng damit na suot niya ay hindi na nakapagpatahimik sa bigat ng kanyang presensya. Ang tindera, na kanina’y takot na takot, ay napakapit sa dibdib at halos maluha nang mapagtanto niyang isang opisyal ng gobyerno ang sinaktan sa harap niya.

“Ma’am, sasamahan na po namin kayo sa sasakyan. Ihahatid namin kayo sa safe house,” sabi ng isa sa mga agent.

Ngunit umiling si Aria.

“Huwag muna. May dapat pang ayusin dito.”

Lumingon siya kay Goryo, diretso sa mga matang kanina’y puno ng yabang. Ngayon, ang mga mata nito ay parang nagmamakaawa, nanginginig, at hindi malaman kung tatakbo ba o luluhod sa hiya. Walang sinabi si Aria, ngunit sapat ang kanyang tingin para maramdaman ng pulis ang bigat ng parusang naghihintay.

“Sir,” mahinahong sambit ni Aria, “bilang isang opisyal ng batas, tungkulin mong protektahan ang mga tao, hindi sila saktan.”

Hindi sumagot si Goryo. Hindi makatingin.

Lumapit ang isa pang agent kay Aria at nag-abot ng tablet. “Ma’am, natanggap na po ng HQ ang live feed ng pambubugbog. Lahat po ay nare-record ng CCTV ng karinderya at ng dalawa nating undercover personnel.”

Nagtaas ng kilay si Aria.

“Ah, kaya pala,” mahina niyang sabi.

Napatingin siya sa karinderya at doon niya nakita ang dalawang kalalakihang nakaupo kanina. Hindi naman sila kahina-hinala, ngunit nang tumayo sila now wearing tactical vests under their shirts, doon napagtanto ng mga tao na hindi sila ordinaryong customer—mga tauhan pala sila ni Aria na nakatalaga para sa covert surveillance mission ng lungsod.

Lalong natunaw ang tuhod ni Goryo.

“Hindi ko—hindi ko alam! Ma’am, pasensya na po! Hindi ko sinasadya! Hindi ko alam—”

Pinutol ni Aria ang kanyang pagdadahilan.

“’Yan ang problema. Hindi mo alam. Hindi mo inalam. At hindi mo kailanman inisip ang konsekuwensya ng ginagawa mo. Akala mo walang makakapanood. Akala mo walang makakahuli sa’yo.”

Umiling si Aria, hindi dahil sa galit, kundi dahil sa lungkot.

Mas malalim pa ang dahilan ng kanyang pagbisita sa lugar na iyon. Hindi siya basta dumaan lang. Nasa gitna siya ng isang critical intel operation, at ang pangyayari kanina ay malaking istorbo sa misyon na sana’y tahimik.

Dahan-dahang humakbang si Aria papalapit kay Goryo.

“Alam mo ba kung bakit ako nandito?” tanong niya.

Umiling si Goryo, hindi makatingin.

“May hinahanap kami. Isang sindikatong matagal nang umiikot sa lungsod. Isang sindikatong ginagamit ang mga kapulisan para ikubli ang kanilang operasyon.”

Napakunot ang noo ng mga tao. Sindikato? Pulis? Corruption? Hindi na bago ang balita, pero iba kapag naririnig mo mismo sa isang intel officer.

“Ngayon,” dagdag ni Aria, “sa tingin mo, anong klaseng pulis ang madaling gamit-gamitan ng sindikato?”

Halos maiyak si Goryo.

“Ma’am… hindi ako—hindi ako kriminal… Hindi ko—”

“Hindi mo kailangan maging kriminal para maging kasangkapan nila. Kailangan mo lang maging abusado, walang disiplina, at madaling magpadala sa galit.”

Sa puntong iyon, nilapitan siya ng mga agent upang posasan.

“Ma’am, dadalhin na po namin siya sa headquarters.”

Ngunit bago pa man siya agawin mula sa lugar, nagsalita muli si Aria.

“Mabuti at hindi ka nakasakit ng mas grabe. Mabuti at hindi mo alam kung sino talaga ang sinaktan mo. At higit sa lahat…” tumigil siya sandali, “mabuti at hindi ako ang totoong target nila.”

Nagtaka ang lahat.

Target?

Hindi si Aria?

Sino ang tinutukoy niya?

Hindi pa man nagsisimulang magsalita si Aria muli, isang putok ang biglang pumutok mula sa di kalayuan.

BOOM!

Sumunod ang hiyawan ng mga tao.

At sa iglap na iyon, alam na ni Aria:

Nahanap na sila ng sindikato.

Nag-echo ang malakas na putok sa buong kalsada na parang kulog na kumawala mula sa kalangitan. Kasabay nito ang pagtili ng mga tao at ang mabilisang pagtakbo papalayo sa pinanggalingan ng putok. Biglang nagdilim ang paligid sa dami ng usok na nagmula sa pagsabog sa katapat na building, at ang dating tahimik na hapon ay napalitan ng kaguluhan na tila eksena sa isang pelikula ngunit mas masakit, mas totoo, at mas nakakatakot.

“Ma’am! Sa likod!” sigaw ng isang agent habang mabilis na hinila si Aria palayo sa bukas na espasyo.

Hindi nagpatinag si Aria. Imbes, lumingon siya sa direksiyon ng pagsabog. Hindi normal ang pag-atake. Hindi basta pagpaparamdam. Ito ay isang malinaw na mensahe—isang pag-atake na nakatutok hindi sa lugar kundi sa kanya. Ngunit ang mas lalong nagpasikip sa dibdib niya ay ang huni ng bala na tumama sa poste malapit sa kanya, senyales na may sniper sa paligid.

“Scoped rifle!” sigaw ng isa pang agent. “Move! Move!”

Agad silang sumilong sa gilid ng isang delivery van habang ang dalawang agent ay mabilis na umatras at naglatag ng counter-surveillance. Samantala, ang mga tao sa paligid ay nagsipasok sa mga tindahan, nagtago sa ilalim ng mesa, at ang iba nama’y nagtatakbong patungo sa kani-kanilang bahay. Ang tindera sa karinderya ay halos hindi makatayo sa takot kaya’t isang agent ang kumaladkad sa kanya papunta sa ligtas na lugar.

Habang nagkakagulo, si Goryo naman ay halos manginig sa puwesto. Nakaposas pa rin siya, nakaluhod sa sahig, at hindi makapaniwala na ang simpleng pambabastos niya kanina sa isang babae ay nauwi sa ganitong klase ng bangungot. Napatunayan niyang hindi lang siya nagkamali—kinasalubong niya ang isang bagyong hindi niya kayang harapin.

“Ma’am, kailangan na nating umalis!” mariing sabi ng team leader.

Ngunit umiwas si Aria at tumingin sa direksiyon ng pinagalingan ng sniper shot. Inalam niya ang angle, ang distansya, ang sandaling pagitan ng pagsabog at putok. Matagal na niyang kabisado ang ganitong senaryo. Hindi siya basta opisyal; isa siyang combat-trained intel specialist na nasa ilalim ng pinakamataas na antas ng covert operations.

“Hindi ito random,” sabi niya. “Alam nila kung nasaan ako. At alam nila kung kailan ako mahina.”

Napakunot ang noo ng team leader. “Ma’am, may breach po sa intel natin?”

Hindi sumagot si Aria.

At doon, napagtanto ng lahat—may nagtaksil.

Habang sinusuri niya ang paligid, may maliit na aninong gumalaw sa bubong ng building. Hindi pa man niya nailarawan ang anyo nito ay napahugot na siya ng baril mula sa nakatagong holster sa kanyang binti. Isang mabilis ngunit tiyak na galaw.

BLAM!

Binaril niya ang bubong, tumama sa bakal, at napilitang umatras ang sniper.

“Confirmed visual!” sigaw ng agent. “Movement on the rooftop, building south!”

Muling nagkagulo ang mga tao. May mga natapilok, may nadapa, at may umiiyak habang nagtatakbuhan. Ngunit sa gitna ng kaguluhan, tila lumalawak ang isip ni Aria. Ang puso niya ay maaring pumipiga sa kaba, ngunit ang utak niya ay nananatiling malamig at kalkulado.

“Team Bravo, secure the civilians!” utos niya. “Team Alpha, with me. Hahabulin natin ‘yan.”

“Ma’am, delikado! Hindi natin alam kung ilan sila!”

“Mas delikado kung tatakas sila,” sagot ni Aria, walang pag-aalinlangan. “And besides… hindi nila ako kilala kung akala nilang tatakbo ako.”

Napatingin ang mga agent sa isa’t isa. Kilala nila si Aria—kapag nagsimula na itong gumalaw, wala nang makakapigil.

Sa biglang pagbugso ng hangin, sumenyas siya at mabilis silang kumilos. Tumawid sila sa likod ng mga sasakyan, umakyat sa pader, at sinimulang i-flank ang gusali kung saan nakapuwesto ang sniper. Samantala, si Goryo ay naiwan sa gilid, nanginginig, itinabi ng isang agent na nagbantay sa kanya.

“Diyos ko…” bulong ni Goryo. “Ano ba ‘tong napasukan ko?”

Sa tuktok ng building, narinig ni Aria ang yabag. Isa—dalawa. Hindi lang sniper. May backup.

“Ma’am, dalawang armed contacts,” sabi ng earpiece.

“Copy. Disarm but keep one alive,” sagot niya.

Habang papalapit sila, may mabilis na aninong tumalon mula sa bubong. Isang lalaki, mabilis, naka-mask, at may hawak na submachine gun. Tinamaan ang railing—sunod ang usok at buhangin.

CSRKRKRKRT!

Bumuga ang bala sa direksiyon nila. Kumubli si Aria sa likod ng poste, sabay bumulong sa team leader:

“Ako na ang hihila ng attention. Flank him.”

“Ma’am—”

“That’s an order.”

Lumabas siya mula sa likod ng poste at agad siyang binulaga ng putok. Ngunit sa halip na umatras, mabilis siyang gumulong, bumunot ng pangalawang baril at pinaputukan ang lugar kung saan nakapuwesto ang gunman.

Tatlo, apat, lima ang putok.

At nang tuluyang tumigil ang putukan, isa sa mga kalaban ang bumagsak, ngunit hindi pa ito patay. Nasa gilid ito, hawak ang tagiliran, humihingal.

“Target neutralized!” sigaw ng team leader.

Ngunit ang sniper—wala.

“Ma’am, negative visual on second hostile!”

Mabilis ang isip ni Aria. Hindi tatakas ang sniper na ganoon kadali. Hindi kung may mission sila.

At doon niya napansin.

Sa kabila ng gusali, may isa pang rooftop. May red laser. Papunta sa—

“CIVILIANS! Get down now!” sigaw niya.

Huli na nang mapagtanto ng mga tao sa baba na nakatutok pala sa kanila ang sniper.

Ngunit bago pa man pumutok ang bala…

BLAM!

Naunahan sila ni Aria.

Tumigil ang lahat. Ang laser ay naglaho. Isang katawan ang tumilapon mula sa kabilang bubong.

At sa unang pagkakataon mula nang dumating ang mga agent, tahimik ang paligid.

“Sniper down,” sabi ni Aria, hingal ngunit kalmado. “Pero hindi pa tapos ito.”

“Ma’am… ano pong ibig n’yong sabihin?” tanong ng team leader.

Hinila ni Aria ang maskara ng unang nahuling kalaban. Nang matanggal niya ito, bumungad ang mukha ng isang taong hindi niya inaasahang makita.

Isang dating kasamahan.

“Si… Ramirez?” bulong ng agent, hindi makapaniwala.

Tumitig si Aria. Pumikit sandali, at nang muli siyang dumilat, malamig ang kanyang boses.

“Nag-uumpisa pa lang sila.”