Sa loob ng bulletproof na Rolls-Royce, ang kapangyarihan ni Consuelo Imperial, ang Iron Lady ng real estate, ay walang katapusan, ngunit ang kanyang pag-iisa ay kasing-lamig ng marmol sa sementeryo, hindi niya alam na ang anibersaryo ng pagkamatay ng anak niya ang araw na matatagpuan niya ang isang sikreto na gigimbal sa kanyang buong imperyo at dudurog sa pader na itinayo niya sa kanyang puso sa loob ng limang taon.

Nang huminto ang kanyang sasakyan sa Manila Memorial Park, inakala ni Consuelo na siya lang ang mag-aalay ng puting rosas sa puntod ng kanyang kaisa-isang anak, si Leonardo “Leo” Imperial, ang anak na namatay matapos ang isang mainit na pagtatalo tungkol sa pagmamahal ni Leo sa sining, ngunit nang papalapit na siya sa puntod, natigilan siya: may isang babaeng nakaluhod, yakap-yakap ang isang batang lalaki, at nang lumingon ang bata, isang matinding tusok ang naramdaman niya—iyon ang mga mata ni Leo. Walang bahid ng emosyon, hinarap ni Consuelo ang babae, si Liza, na nanginginig sa takot, at tinanong kung sino ito, at doon, sa harap ng lapida, sinabi ni Liza ang mga salitang nagpabagsak sa mundo ni Consuelo: “Siya rin po ang ama ng anak ko,” kaya’t bumalik si Consuelo sa kanyang mansyon sa Forbes Park na puno ng galit at nag-utos ng imbestigasyon upang patunayang si Liza ay isang oportunista, ngunit ang ulat ay nagpakita ng isang babaeng marangal na nagtatrabaho bilang waitress at janitress, at ang DNA test na isinagawa niya nang palihim ay nagbigay ng hatol: 99% na si Enzo ang apo niya, kaya’t ipinatawag niya si Liza at inalok ng isang trust fund at isang komportableng buhay, kapalit ng pagbura sa pangalan ng Imperial sa buhay ng bata, isang kontratang binalot sa ginto, ngunit sa harap mismo ni Consuelo, pinunit ni Liza ang kasunduan, at matapang na sinabing: “Ang anak ko ay hindi isang negosyo na pwedeng presyuhan,” na ikinagalit ni Consuelo, kaya’t upang kontrolin ang sitwasyon, pinilit niya sina Liza at Enzo na manirahan sa mansyon, isang ginintuang kulungan kung saan ang bawat galaw ni Liza ay hinuhusgahan, lalo na ng kanyang hipag, si Victoria, na puno ng inggit at naniniwalang si Liza ay hindi nababagay sa kanilang alta sosyedad.

Lalong uminit ang sitwasyon nang magkaroon ng charity ball ang pamilya, at sinadya ni Victoria na ipahiya si Liza sa harap ng lahat sa pamamagitan ng pagbuhos ng red wine sa kanyang simpleng bestida, na sinundan pa ng mga masasakit na salita na nagdurog sa pagkatao ni Liza at sa alaala ni Leo, ngunit doon, isang apoy ang nag-alab sa dibdib ni Liza, at sa gitna ng katahimikan ng ballroom, kinuha niya ang isang baso ng tubig at walang pag-aalinlangang ibinuhos ito sa mukha ni Victoria, isang sagot ng dignidad laban sa pang-aapi, na ikinasira ng perpektong gabi ni Consuelo. Napuno ng galit sa iskandalo, isinigaw ni Consuelo ang mga salitang: “Lumayas ka sa pamamahay ko!” at tuluyan na niyang pinalayas sina Liza at Enzo, ngunit habang nag-iimpake si Liza sa gitna ng pag-iyak ni Enzo, ibinigay ni Carmen, ang tapat na kasambahay, kay Consuelo ang isang lumang sulat mula kay Leo—isang huling habilin kung saan inamin ni Leo ang kanyang pagmamahal kay Liza, ang kanyang takot na mahusgahan siya ni Consuelo, at ang pakiusap na mahalin ang kanyang apo, isang sulat na nagpabuhos sa limang taong inipon na luha ng Iron Lady, at sa wakas ay pinagiba ang pader sa kanyang puso. Tumakbo si Consuelo, at naabutan niya sina Liza sa foyer kung saan personal na pinapalayas ni Victoria ang mag-ina; at doon, sa harap ng lahat, hinarap ni Consuelo ang kanyang hipag, sinampal ito, at sa halip na sina Liza ang paalisin, isinigaw niya ang matapang na utos: “Ang dapat lumayas dito ay ikaw!” at pagkatapos, lumingon siya kay Liza, at sa halip na isang utos, isang bulong ng pagsisisi ang lumabas sa kanyang bibig: “Pakiusap, manatili kayo.”

Mula noon, nagbago ang lahat; ibinalik ni Consuelo ang buhay sa mansyon sa pamamagitan ng mga larawan ni Leo at Enzo, at higit sa lahat, itinatag niya ang Leo Imperial Art Foundation bilang pamana ng kanyang anak, kung saan itinalaga niya si Liza bilang executive director, at doon, sa isang emergency board meeting na tinawag ni Victoria upang maglunsad ng corporate coup, dinala ni Consuelo sina Liza at Enzo, inihayag ang Art Foundation bilang pinakamahusay na investment ng kumpanya, at sa harap ng lahat, pormal niyang ipinakilala si Liza bilang Lisa Santos Imperial, ang biyuda ni Leo, at si Enzo bilang kanyang nag-iisang tagapagmana, isang anunsyong nagpabagsak sa plano ni Victoria at nagbigay ng panibagong kahulugan sa pangalan ng Imperial. Sa huli, ang mansyon na dating malamig at puno ng lungkot ay naging isang tunay na tahanan na puno ng tawanan ni Enzo, ng pag-aaruga ni Liza, at ng bagong pagmamahal ni Consuelo, na natuto na ang tunay na kapangyarihan at pamana ay hindi masusukat sa yaman o ari-arian, kundi sa pag-ibig at pagpapatawad. Ang kwento ng bilyonaryang Iron Lady ay nagtapos hindi sa kanyang korporasyon, kundi sa isang group hug ng tatlong henerasyon, magkayakap sa harap ng puntod ni Leo, na ngayon ay hindi na simbolo ng pagkawala, kundi ng pag-asa.