Heneral ng AFP, sinuntok ang tiwaling pulis na nangikil sa pagkuha ng lisensya — shocking ang ending

 

KABANATA 1: Ang Babaeng Nanghingi ng Hustisya

Mainit ang tanghali sa Quezon City at mahaba ang pila sa Land Transportation Office. Bitbit ng mga aplikante ang kani-kanilang requirements, pawis, inis, at pagod. Isa sa mga nakapila ay si Althea Montalban, isang 23-anyos na babae, simpleng bihis ngunit halatang determinado. First time niyang kukuha ng lisensya, at tulad ng marami, gusto lang niyang dumaan sa tamang proseso.

Ngunit sa dulo ng pila, bago ka makapasok sa loob, nakatayo ang dalawang pulis na parang may sariling mundo—at sariling patakaran.

“Miss,” sabi ng isa, si SPO2 Larris Gardoza, habang hinaharang si Althea. “Kung gusto mong mabilis ang proseso… may special lane kami.”

Napakunot-noo si Althea. “Special lane? Magkano po?”

Umangat ang kilay ni Gardoza, parang nag-aalok ng promo. “Three thousand. Diretso ka sa loob, no exam, no hassle.”

Napasinghap si Althea. “Sir, illegal po ’yan.”

Biglang tumigas ang mukha ng pulis. “Ano? Ano’ng sabi mo?”

“Hindi po ako magbabayad. Dadaan ako sa tamang proseso.” Ramdam niya ang kaba, pero hindi siya umurong.

Tumaas ang boses ni Gardoza, sapat para marinig ng iba. “Aba, matapang pala ’tong babaeng ’to. Baka gusto mong ma-delay ang lisensya mo nang tatlong buwan ha?”

Nagsimula nang maglingunan ang mga tao. May iba pang nakapila na halatang takot magsalita, marahil dahil nadanasan na rin nila ang pangongotong.

“Mangikil ka sa iba, hindi sa akin,” mariing sagot ni Althea.

At doon nagsimula ang gulo.

Hinablot ni Gardoza ang braso niya. “Hoy, wag mo akong ginagan—”

Pero bago pa nito matapos ang pangungusap, biglang may humawak sa pulis mula sa likod. Isang kamay na malakas, matatag, at halatang sanay dati pa.

“Bitawan mo ang babae.”

Lumingon ang lahat.

Isang lalaking naka-simpleng polo ang nakatayo sa likod ni Gardoza—mataas, matikas, at tila hindi ordinaryong opisyal. Malinis ang tindig, malamig ang titig, at bawat galaw niya ay may awtoridad.

“Sir, sino ka ba—” sasagot pa sana ang pulis nang…

PLAK!

Isang malinis, diretso, at mabilis na suntok ang dumapo sa panga ni Gardoza. Hindi iyon suntok ng isang ordinaryong tao—iyon ang suntok ng isang taong dumaan sa matinding training.

Bumagsak ang pulis sa semento, tulala, lutang, hindi alam kung anong nangyari.

Nagtilian ang mga tao. May kumuha ng video. Ang iba napanganga, ang iba napasigaw ng:
“AY! GRABE!”
“NAKO, LAGOT!”

Ang kasama ng tiwaling pulis ay umatras bigla, parang natakot paghawi ng lalaki ng ID mula sa bulsa.

Makinis, itim, at may gintong selyo.

ARMED FORCES OF THE PHILIPPINES
GENERAL — ELIO RAMIREZ

Nanlaki ang mata ng lahat.

“Hi… heneral?!”

Nanatiling kalmado si General Elio Ramirez habang itinuturo si Gardoza na nakahandusay. “Kilala ka namin. Matagal ka na naming mino-monitor. At ngayong may ebidensya na…” Tumigil siya, diretso ang tingin sa pulis na nanginginig.

“…tapos na ang pangongotong mo.”

Lalong lumakas ang bulung-bulungan. Lahat napatitig sa magandang dalaga na muntik nang maging biktima.

Lumapit ang heneral kay Althea. “Miss, ayos ka lang?”

Tumango siya, bagama’t halata ang pagkabigla. “S-Sir… maraming salamat po.”

“Wag kang magpasalamat,” sabi ng heneral. “Utang ng bayan sa’yo ang katapangan mo na humindi.”

Pero bago pa man siya makapagsalita ulit, biglang dumating ang isang mataas na opisyal ng LTO na halos sumaludo habang tumatakbo.

“Heneral Ramirez! Sir, pasensya na po! Hindi namin alam na may nangyayaring ganyan dito!”

Ngumiti nang matalim ang heneral. “Hindi ninyo alam? Ngayon… malalaman ninyo kung gaano kalaki ang magiging imbestigasyon.”

At habang rumaragasa ang tensyon sa paligid, isang tanong ang nananatili:

Bakit naroon ang Heneral mismo sa araw na iyon?
Ano ang tunay niyang pakay?
At bakit tumingin siya kay Althea na parang… matagal niya na itong hinahanap?

Nagkakagulo pa rin ang mga tao sa LTO matapos ang pagsuntok ng Heneral sa tiwaling pulis. May nagvi-video, may tumatawag sa media, at ang ilang empleyado ay mabilis na tinatakpan ang kanilang mga nameplate—baka raw madamay sa eskandalo. Ngunit sa gitna ng ingay at tensyon, may kakaibang katahimikan sa loob ng isip ni Althea.

Hindi pa rin siya makapaniwala na isang Heneral ng AFP ang mismong nagligtas sa kanya.

Nang lumapit si Heneral Elio, tila bumagal ang paligid. “Miss Althea Montalban,” basang-basa niya ang pangalan sa application form na hawak niya. “Tama ba ang apelyido mo?”

Napakurap si Althea. “Opo. Bakit po?”

Sa halip na sumagot, tila may malalim na iniisip ang Heneral. Kumunot ang noo nito, saka marahang bumuntong-hininga tulad ng isang taong nakakita ng matagal nang hinahanap na piraso ng palaisipan.

“May kailangan tayong pag-usapan,” sabi ng Heneral, malamig ngunit magalang ang boses.

Nagulat si Althea. “Ako po? Bakit ho?”

Ngumiti ang Heneral—isang ngiting hindi sanay ipakita ng sundalong may ranggo. “Mamaya ko sasabihin. Pero ngayon, hindi ka na pipila. Ihahatid kita mismo sa loob.”

Parang may sumabog na reaksyon sa paligid.

“OMG, ang swerte niya!”
“Grabe, escorted by a general?!”
“Crush ko na yung heneral, napaka-pogi!”

Pero umiling si Althea. “Sir, ayoko pong ma-—ma-vi-VIP. Gusto ko po dumaan sa tamang proseso.”

Napanganga ang lahat. Maging ang Heneral ay bahagyang natigilan.

Hindi siya sanay na may humihindi sa alok niya.

Ngunit ngumiti ulit si Elio—mas malalim, mas humanga. “Mas lalo kitang ginagalang ngayon, Miss Althea.”

Kinuha niya ang kopya ng form at nagsalita, ngayo’y pormal ang tono.

“Processed. Lahat ng kailangan mo—legal, tama, at walang shortcut.”

At tulad ng utos ng isang mataas na opisyal na hindi pwedeng questionin, gumalaw ang mga tao. Saglit lang, pagkatapos ng legitimate test at photo capture, hawak na ni Althea ang kanyang student permit.

Hindi pa rin siya makapaniwala.

“Maraming salamat po, Heneral,” sabi niya habang magkaharap sila sa labas ng building.

Ngunit imbes na sagutin kaagad, tinitigan lang siya ni Elio—hindi bastos, hindi malandi, kundi parang may iniisip na mabigat.

“Althea… ilang taon ka na?”

“Twenty-three po.”

Tumango si Elio. “Ang papa mo… si Andres Montalban?”

Lalong lumaki ang mata ni Althea. “Opo. Pero… namatay na po siya noong bata pa ako.”

Humigpit ang panga ng Heneral, para bang pinipigilan ang isang emosyon na ayaw niyang ipakita sa publiko.

“Kaibigan ko siya,” mahinang sabi ni Elio. “Isa sa pinakamagaling kong kasama dati.”

Nanlamig ang buong katawan ni Althea. “H-ho? Hindi ko po alam na may gan—”

“Hindi mo rin alam,” putol ng Heneral, “na ako ang dapat na naging guardian mo… pero naunahan ako ng iba.”

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. “Guardian? Bakit po? Ano pong ibig ninyong sabihin?”

Huminga nang malalim ang Heneral, at saka dahan-dahang nagbukas ang isang lihim na hindi niya inakalang maririnig sa simpleng araw ng pagkuha ng lisensya.

“Ang papa mo… namatay hindi dahil sa aksidente.”

Nanigas ang tuhod ni Althea. “Huwag n’yo pong sabihin—”

“Ayaw kong sabihin sa harap ng maraming tao,” pinutol muli ng Heneral. “Pero oras na para malaman mo. At oras na rin para protektahan kita.”

Tumitig siya nang diretso kay Althea, mabigat, malinaw, walang halong biro.

“Kaya ako narito… hindi dahil sa lisensya mo. Narito ako dahil may nagmamanman sa iyo.”

At bago pa man makapagsalita si Althea, biglang sumigaw ang isang tao mula sa malayo—

“Sir! Heneral! May gumagalaw sa rooftop!”

Sabay silang lumingon.

At doon… nakita ni Elio ang isang sniper scope na diretsong nakatutok kay Althea.

“GET DOWN!”

Isang putok ang umalingawngaw—malakas, matalim, at nakatutuliro.

At sa sandaling iyon… nagbago ang buong buhay ni Althea.

Mabilis ang lahat—masyadong mabilis na hindi na nagawang maalala ni Althea kung huminga ba siya o hindi. Sa isang iglap, naramdaman niya ang malakas na hampas sa kanyang balikat, hindi dahil tinamaan siya ng bala, kundi dahil sinakop agad siya ni Heneral Elio at itinulak sa sementadong sahig.

BLAG!
“Heneral!”
“May sniper! May sniper!”

Parang nag-echo ang mga sigaw sa paligid. May mga nagtatakbuhan, may nagtatago sa likod ng mga sasakyan, at ang ibang empleyado ng LTO ay napaupo na lang sa sahig dahil sa sobrang takot.

Pero si Althea… hindi makagalaw, hindi makapangusap.
Ang tanging naramdaman niya ay ang mabigat na braso ng Heneral na nakadagan sa kanya—isang braso ng sundalong sanay sa panganib, sanay sa mga putok, ngunit ngayon ay nagbabantay lamang para sa kanya.

“Miss Althea, stay low. Huwag na huwag kang titingala,” mariing utos ng Heneral, pero ramdam niya ang panginginig sa tinig nito—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa galit.

Galit sa taong gustong kumitil sa kanya.

“Sir! Confirmed! Movement sa rooftop ng abandoned building!” sigaw ng isang sundalo ng AFP na mabilis na dumating bilang backup. Hindi alam ng publiko, pero may mga tauhan palang palaging nakabantay kay Elio.

“Perimeter secured! We’re moving!”

Hindi pa rin makapaniwala si Althea na nangyayari ito. Kanina lang, simpleng pagkuha ng lisensya. Ngayon, parang eksena na ito sa pelikula—pero totoo, brutal, at nakamamatay.

“Heneral… b-bakit po may gustong pumatay sa akin?” halos pabulong ang tanong niya, nanginginig ang boses, nangingilid ang luha.

Dahan-dahang tumingin si Elio sa kanya. Kita niya sa mata nito ang bigat ng mga lihim na matagal nang ikinukubli.

“Dahil ikaw ang anak ng taong gustong pabagsakin ng sindikatong ‘yun noon,” sagot ng Heneral na halos hindi niya marinig dahil sa ingay ng paligid. “At ngayon… ikaw ang natitirang sagabal sa kanila.”

“Ha? A-anong sin—”

Bago pa siya makapagtanong ulit, sumabog ang isang maliit na flashbang sa di-kalayuan.

BOOM!
BRAAAGH! Napasigaw ang ilang tao. May nagtakbuhan.
At lalong humigpit ang hawak sa kanya ng Heneral.

“Stay down! Wag kang kikilos!” galit at proteksiyon ang laman ng boses niya.

Sa di-kalayuan, narinig nila ang putukan. Mabilis. Sunod-sunod.

RATATATAT!
“SURRENDER!”
“DROP YOUR WEAPON!”
“TARGET ON THE MOVE!”

Lalong nanlamig ang katawan ni Althea. Hindi niya alam kung ano ang mas nakakatakot: ang putukan sa paligid, o ang biglang pagbabago ng buong buhay niya dahil lamang sa kanyang apelyido.

Pagkaraan ng limang minuto—na para kay Althea ay parang limang oras—may tumawag mula sa radyo.

“TARGET DOWN! Sniper neutralized!”

Humugot ng malalim na hininga ang mga tao. May mga nagpalakpakan, may mga napaupo sa pagod. Pero si Heneral Elio? Hindi ngumiti. Hindi nagdiwang.

Tumayo siya, hinila si Althea nang dahan-dahan at inalalayan. “Safe ka na. Pero hindi pa tayo tapos.”

Hindi niya alam kung iiyak ba siya o hihimatayin. Ang tanging nagawa niya lang ay tumango.

Inalalayan siya ni Elio papunta sa nakabaluti nilang sasakyan. Hindi niya alam kung saan siya dadalhin, pero ang malinaw: wala na siyang babalikang normal na buhay.

Pagkasakay nila sa loob, saka lang nagsalita ulit ang Heneral, mababa ang boses, parang natatakot na masaktan siya ng katotohanan.

“Althea… kailangan mo nang malaman ang totoo. Ang tatay mo—si Andres Montalban—ay hindi lang sundalo. Isa siya sa pinakamahalagang intel officer na nagbuwis ng buhay para iligtas ang bansa.”

Huminto ang sasakyan.
Huminga ng malalim ang Heneral.

“At ang sindikatong gusto siyang patahimikin noon… ngayon ay ikaw ang susunod na target.”

Nanginig ang labi ni Althea. “Bakit ako? Wala naman akong kinalaman sa… sa kahit ano—”

“Dahil may iniwan ang tatay mo. Isang bagay na ipinangakong ipapaabot ko sa iyo… sa tamang oras.”

Tumingin ang Heneral sa kanya, diretso, walang paligoy-ligoy.

“At ngayong sinusubukan ka nang patayin… ibig sabihin dumating na ang oras na ‘yon.”

Humigpit ang hawak ni Althea sa upuan.
Parang sasabog ang dibdib niya.

“Anong iniwan niya?” mahinang tanong niya.

Dahan-dahan, kinuha ng Heneral ang maliit at luma nang kahon mula sa bulsa ng kanyang military jacket. Tinabihan siya. At sa sandaling ibinigay iyon kay Althea, nanginig ang buong kamay nito.

“Bukas mo… pag handa ka na,” sabi ni Elio.

Napatingin si Althea sa kanya. “H-handang… para saan?”

Tumitig ang Heneral, mabigat, puno ng responsibilidad.

“Para malaman kung bakit handang pumatay ang mga taong ‘yon—para lang hindi mo malaman ang totoo.”