Ahtisa Manalo OPENING CEREMONY Introduction | Night at the Universe Ceremony 74th Miss Universe 2025

Ang lungsod ng São Paulo, Brazil ay tila nagbago ang pulso nang sumapit ang gabi ng 74th Miss Universe 2025. Hindi lang ito isang pageant, hindi lang koronang inaabangan ng mundo, kundi isang makasaysayang gabi na tatawaging “Night at the Universe.” Sa entablado kung saan nagkulay ginto ang mga ilaw, pumintig ang musika, at ang bawat puso ng manonood ay napuno ng pag-asa at pagkamangha, nagbukas ang seremonyang mag-iiwan ng marka sa kasaysayan ng buong kompetisyon. Ngunit sa lahat ng ilaw na kumikislap at sa lahat ng kandidatang naglalakad na may dignidad, may isang pangalan ang biglang bumalot sa buong venue, isang pangalan na nagpainit ng palakpakan, sumabog sa social media, at nagpataas ng bandila ng Pilipinas. Ang pangalang iyon: Ahtisa Manalo.

Hindi ito ang unang beses na nakita ng mundo si Ahtisa Manalo. Kilala na siya bilang reina ng kagandahan, isang babae na may mukha ng isang diyosa at tapang ng isang mandirigma. Ngunit ngayong taon, kakaiba ang papel niya. Hindi siya kalahok, hindi siya audience — siya ang binigyan ng karangalang maging opisyal na Opening Ceremony Introduction host ng prestihiyosong Miss Universe 2025. Isang Pilipina ang nagbukas ng pinakabantog na beauty pageant sa planeta, sa harap ng bilyon-bilyong mata mula iba’t ibang bansa. Sa gabing iyon, naging mukha siya ng elegansya, tapang, at bagong yugto ng Miss Universe.

Nang nagsimulang luminaw ang spotlight, tumahimik ang buong stadium. Ang musika ay nagkaroon ng tensiyon, parang unti-unting inaakyat ang damdamin ng mga tao. Doon dahan-dahang lumabas si Ahtisa — suot ang isang mala-bituin na gown na kumikislap sa bawat galaw niya, gawa ng isang Pilipinong designer na mula pa sa Taal, Batangas. Ang damit ay kulay pilak at perlas, parang bahagi siya ng gabi: isang babae na inilikha mula sa buwan at bituin. Halos sabay-sabay ang buntong-hininga ng audience, at ilang segundo, walang kumurap. At nang tuluyan siyang huminto sa gitna ng stage, may isang simpleng ngiti na nagmula sa kanya—isang ngiting galing puso, hindi pilit, hindi pagod, kundi may dignidad at kalma na hindi matutumbasan ng kahit anong korona.

“Ladies and gentlemen… welcome to the 74th Miss Universe,” ang unang salitang binitawan ni Ahtisa. Ngunit hindi ito basta pagbigkas, hindi ito basta script. Ang tinig niya ay malambing ngunit malakas, makinis ngunit may lakas ng loob, at may kakaibang panginginig na ramdam ng buong venue. Ang bawat titik ay parang tinahi para sa gabing iyon. Hindi lamang siya nag-introduce — ipinahayag niya ang layunin ng yugto na ito: isang Miss Universe na mas malawak, mas inklusibo, mas makabuluhan.

Sa kanyang talumpati, ipinakita ni Ahtisa Manalo na ang Miss Universe 2025 ay hindi lamang tungkol sa gandang pisikal. Hindi lamang ito sukat ng bewang, taas, o lakad sa runway. Ito ay pagdiriwang ng mga kuwento ng kababaihan: mga nagdurusa sa digmaan, mga lumalaban sa kahirapan, mga gumagawa ng pagbabago, at mga babaeng hindi natitinag ng diskriminasyon. Ang kanyang pananalita ay punong-puno ng puso—hindi robotic, hindi scripted, kundi totoo. Habang nagsasalita siya, may ilang kandidata ang umiiyak, may ilan ang nakangiti, at may mga taong sa unang pagkakataon ay naramdaman na ang Miss Universe ay hindi simpleng pageant, kundi isang entablado ng pag-asa at paglakad tungo sa bagong mundo.

Pagkatapos ng kanyang pambungad, naglakad si Ahtisa sa bandang kaliwa ng stage habang tinutugtog ang isang orchestra na pinagsama ang tradisyonal na tunog ng Latin at mga elemento ng Gong, Kulintang, at Bamboo instruments mula sa Pilipinas. Ito ang pinakaunang beses na ginamit ang kombinasyon ng musika na may kulturang Pilipino sa pagbubukas ng Miss Universe—isang palihim pero malakas na pagtaas ng iba’t ibang bandila sa pamamagitan ng tunog. Nang marinig ng mga Pilipino online ang kulintang sa background, sabay-sabay silang napatayo sa tuwa. Hindi nila inaasahan na sa isang international pageant, ipapasok ang sariling tunog ng kultura nila. Ito ang dahilan kung bakit sa social media, biglang nag-trending ang hashtags: #AhtisaManalo, #NightAtTheUniverse, #MissUniversePhilippines, at #PinoyPride.

Minuto-minuto, may bagong sorpresa ang event. Nang ipahayag ni Ahtisa ang official opening line, isang holographic universe ang sumabog sa screen. Parang sumabog ang kalawakan sa gitna ng stage, at tila nakalutang ang mga planeta, meteor, at constellation. At sa gitna ng virtual universe na iyon, naglabasan ang mga kandidata mula sa entrance tunnel, may hawak na bituin na kumikislap habang naglalakad. Ang konsepto ay simple ngunit makapangyarihan: bawat babae ay isang bituin, may sariling liwanag, may sariling kuwento. Ang mundo ay nangangailangan ng maraming ilaw, hindi iisa lang.

Ngunit ang hindi alam ng lahat, si Ahtisa mismo ang nag-concept ng bahagi ng opening ceremony. Hindi lang siya host—isa rin siyang creative consultant na nagbigay ng ideya kung paano gawing moderno at makabuluhan ang pagsisimula. Sa isang interview, sinabi niya: “Kung magkakaroon ako ng pagkakataon na buksan ang Miss Universe, gusto kong ipakita kung paano ang bawat babae, kahit saan nanggaling, kahit anong kulay ng balat, kahit anong pinagdaanan, ay may sariling liwanag. Hindi dapat bawiin ang liwanag, kundi pagandahin pa.” At ito ang eksaktong nangyari — ang entablado ay naging langit, at ang mga kandidata ay naging bituin.

Habang nagpapatuloy ang opening ceremony, binasa ni Ahtisa ang pangalan ng unang batch ng candidates mula sa Africa at Asia-Pacific. Kahit simpleng pagbanggit lang ang trabaho, naging espesyal dahil ang bawat pangalan ay binibigkas niya nang may paggalang. Walang minadali, walang mali—pinaghandaan niya ang tamang pagbigkas ng bawat bansa, bawat tono, bawat accent. Dahil para sa kanya, ang Miss Universe ay hindi dapat maging lugar kung saan may kahihiyan o pangungutya. It must be a stage of respect, dignity, and cultural celebration.

Pagkatapos nito, binigyan siya ng solo moment ng camera. Sa gitna ng palakpakan, sinabi niya ang isa sa pinaka-iconic na linya ng gabing iyon: “Tonight, we open the universe—not just for beauty, but for humanity.” Para sa mga sumubaybay sa live stream, ito ang sandali na nagpatulo ng luha. Hindi nila inaasahan na ang isang simpleng pambungad ng Miss Universe ay magiging makata, malalim, at puno ng aral. Kaya hindi na nakapagtataka na ilang minuto matapos siyang magsalita, milyon-milyong viewers sa social media ang nagsabing ito ang “Best Miss Universe opening speech in history.”

Sa backstage, habang nagpapatuloy ang programa, pinapanood ni Ahtisa ang susunod na bahagi. Tahimik siya, humihinga nang malalim. Hindi dahil kinakabahan, kundi dahil overwhelmed siya sa emosyon. Nang lapitan siya ng Brazilian host at tinanong kung ano ang nararamdaman niya sa pagbubukas ng Miss Universe, ngumiti siya at sinabing: “Hindi ko ito ginawa para sumikat. Ginawa ko ito para sa mga batang babae na nanonood sa Pilipinas at sa buong mundo. Gusto kong makita nila na kaya nating maging mukha ng entablado. Hindi lang tayo tagasubaybay, hindi lang tayo palakpak—tayo ang kuwento.”

Maya-maya, lumapit ang ilang kandidata para magpasalamat sa kanya. May mga mula sa war-torn countries, may mula sa indigenous tribes, may mula sa conservative nations na hindi pa rin pinalalaya ang kababaihan. Ang ilan ay yumakap sa kanya. Ang ilan, humawak lang sa kamay niya at nagsabi ng “Thank you for saying women are more than beauty.” Para kay Ahtisa, iyon ang pinakamahalagang bahagi ng gabing iyon—hindi ang palakpakan ng mundo, hindi ang trending online, kundi ang silence behind the curtains kung saan ang mga tunay na babaeng lumalaban ang nagpasalamat sa kanya.

At nang matapos ang Opening Ceremony, ang camera ay muling bumalik sa kanya. Hindi para magsalita, kundi para maglakad palabas ng stage, na may abot-langit na composure. Ang walk niya ay hindi pageant walk, hindi runway walk, kundi walk ng isang babaeng may paninindigan. Inilabas niya ang lakas ng Pilipina—kalma, marangal, hindi nagmamadali, hindi nagpapakitang yabang. Kung paano lumalakad ang isang reyna na hindi kailangang magpakitang mayroon siyang korona, dahil kita iyon sa kilos at asal.

Pagkatapos ng live broadcast, sumabog ang buong mundo sa reaksyon. Ang international news outlets ay naglabas ng articles tulad ng: “Ahtisa Manalo, The Star of Miss Universe Opening,” “The Most Powerful Opening Ceremony in MU History,” at “Philippines Stuns the Universe Again.” Hindi lang Pilipino ang nagdiwang — Latin, European, African, Asian communities ay nag-post ng videos, nag-react, nagpaabot ng papuri. Ang YouTube clip ng “Ahtisa Manalo Opening Ceremony Introduction | Night at the Universe” ay umabot sa milyon views sa loob lamang ng ilang oras. Ang komento ng mga tao ay halos iisa ang laman: “Bakit siya hindi naging Miss Universe dati? She speaks like a queen. She stands like a queen. She IS a queen.”

Ngunit sa kabila ng papuri, nanatili siyang humble. Sa Instagram story niya, iisa lang ang message: “Salamat, Pilipinas. Para sa inyo ‘to.” Walang mahabang speech, walang pagpapakilala ng sarili, walang show-off. Isang simpleng pasasalamat — sapat para makita ng mundo na ang tunay na ganda ay may kasamang marangal na puso.

Habang sinusulat ang mga artikulo, habang trending sa social media, at habang tumataas ang views ng buong Opening Ceremony, tahimik siyang nagpahinga sa dressing room. Kasama niya ang Philippine team, kanyang glam team, at ilang taga-suporta. Doon siya umupo, tinanggal ang takong, huminga nang malalim, at nagkatawanan sila. Sabi niya, “Kung alam niyo lang, kanina nanginginig ang tuhod ko.” Nagulat ang lahat dahil walang nakapansin. Ang lakad niya sa stage ay parang tubig na dumadaloy, walang bahid ng kaba. Ngunit iyon ang sekreto ng tunay na beauty queen—hindi mo kailanman makikita ang takot, dahil ang paninindigan ang lumalabas.

Sa bandang dulo ng gabing iyon, bago magsimula ang preliminary competition, in-announce ng MUO President na ang 74th Miss Universe Opening Ceremony ay ang may pinakamataas na live viewership sa kasaysayan ng pageant. At sino ang nasa gitna ng lahat? Isang Pilipina. Isang babaeng may pangalan na ngayon ay nakatatak sa kasaysayan ng kompetisyon.

At kung may aral ang buong gabing iyon, ito ay simple: Hindi kailangan ng corona para maging reyna. Hindi kailangan ng karera sa pageant para maging simbolo ng lakas. Minsan, sapat na ang isang boses, isang talumpati, at isang presensya upang ipakitang ang Pilipina ay hindi lamang ganda — siya ay talino, puso, tapang, dignidad, at liwanag.

At sa Miss Universe 2025, sa ilalim ng mga bituin, sa harap ng buong mundo, si Ahtisa Manalo ay naging ilaw—hindi para sa sarili, kundi para sa lahat ng babaeng nangangarap. At iyon ang dahilan kung bakit tinawag ang gabing iyon bilang “Night at the Universe” — dahil sa unang pagkakataon, ang entablado ay hindi lang tungkol sa kagandahan. Ito ay tungkol sa unibersong mas malawak, mas makatao, at mas makabuluhan. At ang gabing iyon ay binuksan ng isang Pilipina.