PINALAYAS SIYA DAHIL MATANDA NA RAW… MAKALIPAS ANG ILANG BUWAN, BUMALIK SIYANG KASOSYO NA!

“Ang Matandang Mekaniko na Bumalik bilang Kasosyo”

I. Ang Pagpapaalis

Sa isang lumang pagawaan ng mga bus sa labas ng Maynila, maagang nagbubukas ang malalaking pinto ng garahe. Amoy langis, grasa, at kape ang hangin tuwing alas-sais ng umaga. Sa pinakadulong gilid ng garahe, may isang laging nauunang dumarating: si Mang Ruben, isang beteranong mekaniko na halos apatnapung taon nang bumubuhay ng makina ng bus.

Nakasuot siya ng kupas na over-all na pula, may mga mantsa ng langis na hindi na naaalis kahit ilang laba. Hinahaplos niya ang gilid ng bus na para bang matagal na niyang kaibigan.

“O, Lita,” bulong niya sa lumang asul na bus, “ayos lang ‘yan, aayusin ka ni Ruben.”

Ang bus na iyon ang pinakamatanda sa fleet, at siya rin ang pinakamahaba na niyang kasama. Kung minsan, pakiramdam niya ay sabay na silang tumatanda.

Habang abala siya sa pag-check ng makina, narinig niya ang tunog ng mamahaling sapatos na tumatama sa sementong sahig—mabilis, tiyak, at may kasamang bahagyang yabang. Si Vince iyon, ang batang manager, bagong galing sa ibang bansa, naka-polo na puti at slacks na plantsado.

“Mang Ruben,” tawag ni Vince, malamig ang tono.

“Teka lang, iho,” sagot ni Mang Ruben, hindi inaalis ang tingin sa karburador. “Medyo nagluloko itong fuel line. Sandali lang at—”

“Hindi po ‘yan tungkol sa bus,” putol ni Vince. “Kailangan po nating mag-usap sa opisina.”

May kutob na si Mang Ruben, pero sumunod pa rin siya. Sa loob ng maliit na opisina, naka-upo na si Aling Norma, ang matagal nang accountant, at si Carlo, isa sa mga batang mekaniko na parang alaga na niya.

Nakaluhod sa mesa ang isang folder. Kita ni Mang Ruben ang nakasulat na pangalan niya sa ibabaw.

Umupo si Vince at diretsong nagsalita.

“Mang Ruben, alam n’yo naman pong nagbabago na ang panahon. Kailangan nating mag-level up. Maglalagay tayo ng mga bagong makina, bagong system, kailangan ng mga mekanikong marunong sa computer at electronic diagnostics.”

Napakunot ang noo ni Mang Ruben.

“Eh di turuan n’yo ako,” sagot niya. “Hindi naman ako tumatangging matuto.”

Umiling si Vince, parang napapagod kahit hindi pa nagsisimula.

“Hindi na po praktikal. Matanda na po kayo. Mahirap na pong habulin ang mga bagong teknolohiya. At… alam n’yo naman, kailangan din nating magtipid sa gastos.”

Tumahimik ang buong opisina. Narinig ni Mang Ruben ang mahinang paghinga ni Carlo sa tabi niya.

“Anong gusto mong sabihin?” mahinahon pero mabigat ang boses ni Mang Ruben.

Humugot ng malalim na hininga si Vince.

“Effective immediately, i-e-end na natin ang kontrata n’yo sa kumpanya. Bibigyan po namin kayo ng separation pay, pati na rin ng maliit na retirement package.”

Parang may malamig na tubig na ibinuhos sa kanya. Ilang segundo siyang hindi nakapagsalita.

“Ganun na lang?” tanong niya, halos pabulong. “Apatnapung taon akong nagserbisyo rito, Vince. Noong bata ka pa, inaalalayan na namin ang tatay mo sa negosyong ‘to. Ngayon na lang ako maririnig na… ‘matanda na’?”

Umiiwas ng tingin si Vince.

“Wala po itong personalan, Mang Ruben. Desisyon po ng management. Hope you understand.”

Nanginginig ang mga kamay ni Mang Ruben, hindi dahil sa galit kundi sa sakit. Pinilit niyang ngumiti.

“Sige. Kung ‘yan ang tingin n’yo sa akin. Pero tandaan mo, iho… hindi edad ang sukatan ng halaga ng tao.”

Tumayo siya, kinuha ang lumang tool box niya, at lumabas ng opisina nang nakayuko ang ulo.

Sa gilid ng garahe, hinabol siya ni Carlo.

“Tay Ruben,” tawag nito, halos naiiyak. “Hindi ba talaga puwede pang pag-usapan?”

Ngumiti si Mang Ruben, pilit na matatag.

“Ganito talaga ang buhay, Carlo. Minsan kahit gaano ka kapakinabang, kapag akala nila laos ka na, tatabi ka na lang nila sa bodega,” biro niya, sabay tawa nang mahina.

“Pero tandaan mo, ‘wag mong hayaang ikaw ang susunod. Mag-aral ka, magpalawak ka ng alam. Huwag kang matatakot tumanda. Ang mahalaga, huwag kang titigil matuto.”

Iniwan niya ang garahe na matagal na niyang mundo, bitbit ang kaunting ipon, isang kahong puno ng gamit, at pusong mabigat pero hindi basag.

II. Mga Buwan ng Katahimikan

Sa mga sumunod na linggo, parang nawala ang kulay ng mundo ni Mang Ruben. Sanay siyang gumigising nang maaga, may kausap na makina, kasama ang mga kasamahan sa trabaho. Ngayon, gigising siya nang wala nang pakay; nakatitig lang sa kisame, nakikinig sa tahimik na bahay.

May maliit siyang tindahan ng ulam ang asawa niyang si Luz sa harap ng bahay nila. Nakaupo siya sa bangkito, nakatitig sa mga dumaraang sasakyan.

“Ano na namang iniisip mo riyan?” tanong ni Luz habang naghihiwa ng gulay.

“Iniisip ko… kung paano tumatakbo ang makina ng buhay,” sagot niya, pilit na nagbibiro.

Umupo si Luz sa tabi niya.

“Ruben, hindi katapusan ng mundo ang pagkawala mo sa garahe. Oo, masakit. Pero hindi ikaw ang trabaho mo. May kaya ka pang gawin.”

Umiling siya.

“Saan pa? Matanda na raw ako. Wala nang kukuha sa aking pagawaan. Nag-apply ako sa isa, tinanong agad edad ko. Pagkasagot ko, ngumiti lang at sinabing ‘magpaparamdam na lang kami.’ Hanggang ngayon, wala namang paramdam.”

Kinuha ni Luz ang kamay niya.

“Kung ayaw ka nilang tanggapin, gumawa tayo ng lugar na hindi mo kailangang magpaalam.”

Hindi agad naintindihan ni Mang Ruben.

“Anong ibig mong sabihin?”

Ngumiti si Luz, may kislap sa mata.

“Bakit hindi tayo magtayo ng sarili mong maliit na talyer? Hindi naman kailangan malaking negosyo agad. Konti lang, sa umpisa. May mga kapitbahay tayong may jeep, tricycle, mga lumang kotse. Alam ng lahat na mahusay ka. Baka sila na mismo ang unang customer mo.”

Napailing siya.

“Saan tayo kukuha ng puhunan? Kakakuha lang natin sa separation pay, kailangan pa nating mag-ipon para sa gamot mo, kuryente, tubig—”

Pero hindi nawala ang ngiti ni Luz.

“Ruben, hindi pera ang unang puhunan. Ikaw ang puhunan. Alam mo ‘yan. At saka… may kaunti pa naman tayong naipon. Hindi ako takot magsimula ulit. Ikaw ba, takot ka?”

Tahimik si Mang Ruben. Sa loob niya, may halong takot at pag-asa.

Sa mga sumunod na araw, naglista sila ng mga gastusin: renta sa maliit na lote sa tabi ng bahay, ilang basic na gamit, compressor, jack, at kung anu-ano pa. Hindi kalakihan ang pera nila, pero sapat para sa isang simpleng simula.

III. Ang Munting Talyer

Makalipas ang dalawang buwan, tumayo sa tabi ng bahay nila ang isang maliit na bubong na yero, may dalawang poste at sementadong sahig. Sa pinto, may nakasulat na simpleng karatula sa plywood:

“RUBEN MOTOR WORKS – Makataong Presyo, Maayos na Trabaho”

Hindi man kasing laki ng dati niyang garahe, dama niya ang kakaibang sigla sa unang araw ng pagbubukas. Inayos niya ang mga lumang tools, inayos ang kahon ng mga wrench, nagtabi ng lumang bangko para sa mga customer.

Unang dumating ang kapitbahay nilang si Nestor, may jeep na pang-pasada.

“Pare, balita ko nagbukas ka na raw ng talyer,” sabi nito. “Ayos ‘to, malapit lang. Paki-check naman ‘tong preno ko, parang kumakabig na.”

Sa unang pagkakataon matapos siyang mapaalis, muling binalikan ni Mang Ruben ang dati niyang liksi habang nagtatrabaho. Pinakinggan niya ang tunog ng makina, hinawakan ang bakal, kinapa ang problema—parang musikerong sanay sa instrumento.

“Ay, Nestor, pudpod na ‘yung brake pad mo, pati drum may uka na. Dapat matagal mo nang pinalitan ‘to.”

“Ikaw na bahala, Ruben. Alam kong hindi mo ako lolokohin.”

At ganoon nga ang nangyari. Ginawa niya ang trabaho nang maayos, hindi nagtago ng kahit anong sira, hindi nagtaas ng presyo. Dahil dito, mabilis kumalat ang balita sa barangay: may bago, pero beteranong mekaniko sa kanto.

Dumami ang dumadayo—mga tricycle driver, may-ari ng lumang kotse, jeep, pati delivery van. Hindi naging marangya ang kita, pero sapat para maibalik ang dignidad ni Mang Ruben.

Isang hapon, habang inaayos niya ang kable ng isang lumang van, dumating si Carlo, may dalang plastic bag ng pan de sal at kape.

“Tay Ruben!” sigaw nito, sabay yakap. “Grabe, ang ganda ng talyer n’yo! Hindi man malaki pero… amoy Ruben.”

Tumawa si Mang Ruben.

“Ano na, Carlo? Kumusta na ang garahe?”

Umupo si Carlo sa gilid, umiwas ng tingin.

“Medyo magulo. Simula nang umalis kayo… parang wala nang gustong magtagal. Laging nagmamadali, parang pabrika. Puro bagong makina, oo, pero kapag nagloloko, puro computer na lang ang ginagamit. Wala nang nakikinig sa tunog ng makina.”

Napatingin si Mang Ruben sa malayo.

“Ganun talaga kapag pera na ang mas mahalaga kaysa sa tao.”

“Tay, alam n’yo bang ilang beses na kaming bumibigay sa biyahe? ‘Yung isang bus, biglang tumirik sa EDSA. Wala na kasing marunong sa lumang makina. Lahat naka-depende sa scanner, pero kapag may sira sa mismong puso ng makina, wala na.”

Umiling si Mang Ruben.

“Masama ‘yan. Paano ang mga pasahero?”

“Ayun, na-late, na-bad trip, na-trauma. May reklamo pa nga sa social media.”

Nagkibit-balikat si Mang Ruben. May konting awa sa puso niya, pero naalala niya kung paanong basta-basta na lang siyang pinaalis.

“Carlo, tandaan mo, kahit gaano kaganda ang teknolohiya, hindi nito kayang palitan ang pusong marunong mag-alaga.”

IV. Ang Pagbagsak ng Lumang Kumpanya

Habang lumalakas ang reputasyon ng munting talyer ni Mang Ruben, kabaligtaran naman ang nangyayari sa dating garahe. Dumadalas ang sira ng mga bus. Ang mga bagong makina na ipinagmamalaki ni Vince ay sensitibo pala sa alikabok at init. Kapag nagkaproblema, kailangang mag-order pa ng imported na piyesa.

Lumalaki ang gastos, lumiliit ang kita. Lalo pang bumagsak ang tiwala ng mga pasahero nang isang umaga, isang bus ang nasiraan sa gitna ng expressway. Mabuti na lang at walang nasaktan, pero kumalat ang litrato sa internet—bus na may logo ng kumpanya ni Vince, nakahinto, habang may mga galit na pasahero sa gilid ng kalsada.

Sa opisina, hawak ni Vince ang kanyang ulo habang pinapakinggan ang sermon ng ilan sa mga investor na kausap niya sa video call.

“Vince, sinabi na naming huwag n’yong pabayaan ang mga lumang bus. Hindi pwedeng puro bago lang. Paano ‘yung ruta sa probinsya na puro lubak? Hindi kakayanin ng mga bagong makina ‘yon!”

“Gumastos tayo ng milyon sa modernization program mo, pero heto tayo, mas madalas pang tumirik.”

“At nasaan na ‘yung beteranong mekaniko n’yo? ‘Yung laging pinupuri ng tatay mo noon?”

Hindi makatingin nang diretso si Vince.

“Nag-retire na po,” maikling sagot niya, ayaw amining siya mismo ang nagpaalis.

Pagkatapos ng meeting, matagal siyang nakaupo, nakatitig sa lumang picture frame sa mesa—larawan ng kanyang ama na nakangiti, may kasamang grupo ng mga mekaniko, kasama na si Mang Ruben na may hawak na wrench at batang Vince na nakasiksik sa tabi niya.

Parang may biglang kumirot sa konsensya niya.

V. Isang Hindi Inaasahang Pagbisita

Isang mainit na hapon, abala si Mang Ruben sa ilalim ng isang jeep nang marinig niya ang pamilyar na tunog ng bus na huminto sa harap ng talyer. Malaki, asul at puti ang kulay—gaya ng mga dati niyang inaalagaan. Paglabas niya, nanlaki ang mata niya nang makitang ang bus ay galing sa dati niyang kumpanya.

At sa tabi ng bus, nakatayo si Vince, naka-polo pa rin, pero hindi na kasing yabang ng dati. Parang may dinadalang mabigat.

“Mang Ruben,” bungad nito, may halong hiya at paggalang.

Napakrus ng braso si Mang Ruben.

“Bakit napadaan ang prinsipe ng garahe sa munting talyer na ito?” biro niya, may bahid ng pait.

Napayuko si Vince.

“Alam kong… masama ang loob n’yo sa akin. At karapatan n’yo ‘yon. Pero nandito ako ngayon hindi bilang manager na may dalang memo, kundi bilang taong nangangailangan ng tulong.”

Tiningnan ni Mang Ruben ang bus. Rinig niya ang hindi pantay na kalansing sa loob ng makina kahit naka-off.

“Anong nangyari?”

Huminga nang malalim si Vince.

“Hindi na po namin maayos ang ilang luma naming bus. Ang mga bagong mekaniko, magagaling sa computer, pero wala silang karanasan sa mga lumang makina. Nawalan na kami ng ilang kliyente dahil sa sunod-sunod na sira. Kung hindi namin maaayos ‘to, baka tuluyang magsara ang kumpanya.”

“At ano ang kinalaman ko ro’n?” tanong ni Mang Ruben, kahit alam niyang alam na niya ang sagot.

Diretso siyang tiningnan ni Vince, ngayon ay walang kayabang-yabang sa mga mata.

“Mang Ruben… humihingi po ako ng tawad sa ginawa ko sa inyo. Mali akong isipin na ‘matanda na’ kayo kaya wala na kayong halaga. Ngayon ko lang totoong naintindihan kung gaano kayo kahalaga sa kumpanya. Hindi lang bilang mekaniko, kundi bilang puso ng garahe.”

Tahimik ang paligid. Tanging tunog ng malayong tricycle at tahol ng aso ang maririnig.

“Ano ang gusto mong mangyari?” mahinahong tanong ni Mang Ruben.

“Gusto ko po sanang makipag-usap… hindi bilang empleyado, kundi bilang posibleng kasosyo. Handang mag-invest ang kumpanya sa pagpapalawak ng talyer n’yo, kapalit ng partnership. Kayo ang magiging head mechanic at consultant namin. Kayo ang magte-train sa mga bagong mekaniko, at gagawin nating opisyal na service partner ang talyer n’yo para sa mga bus namin.”

Parang sumikdo ang puso ni Mang Ruben. Hindi niya agad mahanap ang sasabihin.

“Kapos na kapos na kami, Mang Ruben,” dugtong ni Vince. “Pero naniniwala ako, kung babalikan natin ang mga natutunan n’yo, pagsasamahin natin sa bagong teknolohiya, may pag-asa pa kami. Pero hindi ko ‘to magagawa nang wala kayo.”

Humarap si Mang Ruben kay Luz na nakasilip sa pinto ng tindahan. Nagtama ang kanilang tingin. Nandoon sa mga mata ni Luz ang payo na hindi kailangan ng salita.

Lumapit si Mang Ruben kay Vince.

“Ang totoo, Vince, hindi madaling kalimutan ang sakit na naramdaman ko noon,” amin niya. “Pero mas malaki sa galit ko ang pagmamahal ko sa trabaho at sa mga taong umaasa sa mga bus n’yo. Ang tanong, handa ka na bang matuto, hindi lang magturo?”

Tumango si Vince, buong puso.

“Opo. Handa na po.”

Ngumiti si Mang Ruben, sa wakas, nang buong-buo.

“Sige. Pag-usapan natin. Pero may kondisyon ako.”

“Ano po ‘yon?”

“Walang tao ang tatanggalin dahil lang sa edad. Pag-aaralan natin kung saan sila mas babagay. Sa buhay-makina, may silbi pa ang kahit lumang piyesa kung marunong kang gumamit.”

VI. Ang Bagong Simula bilang Kasosyo

Sa mga sumunod na linggo, nabago ang hitsura ng munting talyer. Naglagay sila ng mas maayos na bubong, bumili ng bagong kagamitan, at nag-install ng ilang computer diagnostics machine na tulong ng kumpanya ni Vince. Pero hindi nawala ang simpleng upuang kahoy kung saan madalas maupo si Mang Ruben, at ang maliit na altar sa gilid na may kandila at larawan ng patron.

Pumirma sila ng kasunduan: magiging opisyal na service partner ni Mang Ruben ang kumpanyang dati niyang pinagtatrabahuhan. Bawat lumang bus na kailangan ng maselang maintenance, sa talyer niya dumadaan. Kapalit nito, may bahagi siya sa kita, at may fix na professional fee bilang consultant.

Mas mahalaga pa, naging training ground ang talyer para sa mga batang mekaniko. Dinala ni Vince ang ilan sa kanila, kasama si Carlo, para mag-aral kay Mang Ruben.

Isang umaga, nakapalibot sila sa isang bus na nakaangat ang hood sa likod. Hawak ni Mang Ruben ang isang maliit na piraso ng metal.

“Ano ‘to?” tanong niya sa mga bata.

“Sensor po?” hula ng isa.

“Valve?” sabi naman ng isa pa.

Umiling si Mang Ruben.

“Ito ang tappet. Maliit lang, pero mahalaga. Kapag hindi tama ang clearance nito, kahit anong adjust sa computer, hindi gaganda ang andar ng makina. Para ‘yang tao—kahit gaano karami ang alam mo sa labas, kung hindi tama ang loob mo, hindi ka tatakbo nang maayos.”

Tahimik na nakikinig ang mga bata. Minsan ay napapatingin sila sa monitor ng diagnostic computer, pero babalik din ang tingin sa kamay ni Mang Ruben, sa paraan ng paghawak niya sa bawat piyesa, sa paglalapat ng tenga sa makina para pakinggan ang tunog.

Lumipas ang ilang buwan, unti-unting bumangon ang kumpanya. Nabawasan ang mga insidente ng pagkasira. Bumalik ang tiwala ng mga pasahero. At ang pangalan ni Mang Ruben ay kumalat hindi lang sa barangay nila, kundi sa mga rutang sinasakyan ng mga bus.

VII. Ang Pag-amin ni Vince

Isang gabi, pagkatapos ng mahabang araw ng trabaho, naupo si Vince sa tabi ni Mang Ruben sa mahabang bangko. Madilim na, tanging ilaw sa poste at liwanag mula sa loob ng talyer ang nagsisilbing ilaw.

“Mang Ruben,” bungad ni Vince, “naaalala n’yo po ba ‘yung araw na una akong dinala rito ng tatay ko?”

Napangiti si Mang Ruben.

“Siyempre. Bata ka pa noon, takot na takot sa ingay ng grinder. Nagtago ka sa likod ko.”

Natawa si Vince.

“Oo nga po. Sabi ng tatay, ‘Pag natuto ka sa kanila, hindi ka maloloko ng kahit sinong mekaniko.’ Pero hindi ko sinunod ‘yon. Naniwala ako na sapat na ang natutunan ko sa ibang bansa, sa mga seminar, sa mga bagong teknolohiya. Nakalimutan kong mayroong kayong alam na hindi kayang ituro sa libro.”

Umiling si Mang Ruben.

“Hindi naman mali ang natutunan mo. Kailangan natin ‘yon. Ang mali lang, kinalimutan mong may pundasyon na nauna pa riyan. Parang bahay, hindi ka pwedeng puro bubong at pader, wala namang haligi.”

Nagseryoso ang mukha ni Vince.

“Salamat po, Mang Ruben. Hindi lang dahil tinulungan n’yo kaming mailigtas ang kumpanya, kundi dahil tinuruan n’yo rin akong maging tao. Ngayon ko lang naintindihan na ang negosyo, hindi lang numero. May tao sa likod ng bawat piyesa, bawat bus, bawat pasahero.”

Tinapik ni Mang Ruben ang balikat niya.

“Ang mahalaga, natuto ka. At kung dumating ang panahon na ikaw naman ang tatanda, huwag mong gagawin sa iba ang ginawa mo sa akin noon.”

Mahina pero taos-pusong tumango si Vince.

“Pangako po.”

VIII. Ang Araw ng Pasasalamat

Dumating ang isang araw na hindi inasahan ni Mang Ruben. Pag-uwi niya mula sa pag-aayos ng isang provincial bus, nadatnan niyang may nakapaskil na tarpaulin sa harap ng talyer:

“SALAMAT, MANG RUBEN! – Mula sa mga Driver, Mechanic, at Pasahero.”

May maliit na salu-salo. Nandoon ang mga driver ng jeep, tricycle, ilang pasahero na kilala na siya sa pangalan, ang mga batang mekaniko, pati na ang mga ilang dati niyang kasamahan sa garahe. May lechon sa gitna, pansit, at kung anu-ano pang handa.

Lumapit si Carlo, may hawak na mikropono.

“Tay Ruben,” sigaw nito, “hindi n’yo alam kung gaano kalaki ang naitulong n’yo sa amin. Kung dati, trabaho lang ang tingin namin sa pagme-mekaniko, ngayon, nakikita na naming may dignidad pala ‘to, may puso. Kayo ang nagturo sa amin n’yan. Kaya ngayong araw na ‘to, gusto naming magpasalamat.”

Isa-isang lumapit ang mga tao para mag-abot ng pasasalamat. May nagbigay ng simpleng card na may mensaheng “Salamat po sa pagligtas sa amin noong nasiraan kami sa highway.” May batang babae na yumakap sa kanya—anak ng isang driver na natulungan niyang maayos ang jeep bago mag-Pasko.

Sa huli, lumapit si Vince, may dalang maliit na frame.

“Mang Ruben,” sabi niya, “ito po sana, tanggapin n’yo.”

Binuksan ni Mang Ruben ang frame. Nandoon ang lumang larawan: siya, ang tatay ni Vince, at ang batang Vince. Sa tabi nito, may bagong larawan na kinuhanan ilang linggo lang ang nakalipas: si Mang Ruben, si Vince, at ang grupo ng mga batang mekaniko sa harap ng bagong ayos na talyer.

Sa ilalim, may nakasulat:

“Ang tunay na yaman ng kumpanya ay ang karunungang hindi kumukupas.”

Nabasa ni Mang Ruben ang mga salita at hindi niya napigilan ang pagluha. Hindi ito luha ng lungkot, kundi ng kapayapaan.

“Salamat,” sabi niya, mahina pero puno ng emosyon. “Akala ko noong pinaalis ako sa garahe, tapos na ang kwento ko. Hindi ko akalaing magsisimula pa lang pala.”

Nagpalakpakan ang lahat. Sa gabing iyon, napuno ng tawanan, kwento, at musika ang paligid ng talyer. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan, naramdaman ni Mang Ruben na sa wakas, nahanap na niya ang totoong lugar niya sa mundo—hindi bilang empleyado na puwedeng palitan, kundi bilang kasosyo na may boses at halaga.

IX. Ang Aral sa Likod ng Makina

Makalipas ang ilang buwan, naging mas sistematiko pa ang partnership. Nagkaroon ng regular na training schedule, apprenticeship program para sa kabataan sa barangay, at safety seminars para sa mga driver. Ang munting talyer ni Mang Ruben ay naging simbolo ng bagong modelo ng negosyo: pinagsasama ang karanasan at kaalaman, ang lumang praktis at bagong teknolohiya, ang puso at utak.

Sa tuwing may batang mekanikong parang napapagod o nawawalan ng pag-asa, uulit-ulitin ni Mang Ruben ang paborito niyang paalala:

“Sa makina ng buhay, hindi nangunguna ang pinakabago o pinakamahal. Ang tunay na tumatagal ay ‘yung inaalagaan at minamahal. Puwede kang palitan sa trabaho, pero ang halaga mo bilang tao, ikaw lang ang makakapagdesisyon n’yan.”

At sa tuwing makikita niya ang isa sa mga bus na dumaraan sa kalsada, may logo ng kumpanya ni Vince, at sa gilid nito ay maliit na sticker na:

“Serviced with care by Ruben Motor Works”

…parang muli niyang naririnig ang musika ng mga makina na minsang naging dahilan ng kanyang pagluha, pero ngayo’y naging himig ng bagong pag-asa.

Hindi na siya basta “matandang mekaniko na pinalayas dahil matanda na.” Siya na ngayon ang matandang kasosyong hindi nila kayang mawala.

At sa bawat ikot ng gulong ng mga bus na iyon, umiikot din ang kwentong nagpapaalala:

Ang edad ay hindi katapusan, kundi pagkakataon upang ipakita na ang tunay na galing ay hindi nalulumang parang piyesa—ito’y lalong tumitibay sa bawat taon.