ANG LOLANG BINASTOS SA HOSPITAL, SIYA PALA ANG INA NG FOUNDER NITO!

.
.

Kabanata 1: Isang Malamig na Hapon

Sa San Ignacio Medical Center, isang Lunes ng hapon, ang antas ng pakikitungo ng mga nakadamit asul sa pasyenteng walang impluwensya ay kasing lamig ng aircon. Sa dulo ng puting pasilyo, umupo si Aling Solidad Ramos, 70 taong gulang, namumugto ang mga mata. Yakap niya ang lumang bayong na may nakabalot na termos at isang piraso ng pandisal para sa anak niyang naka-confine sa ICU.

Kaninang tali pa siya nagpabalik-balik sa admissions para kunin ang visitor’s bracelet. Ngunit sa bawat paglapit, may nagsasabing, “Ma’am, bumalik na lang kayo mamaya. Priority namin ang mga fully paid.” Nang makasabay na sa counter ang tatlong naka-designer bag, nakita niyang agad silang binigyan ng pass.

Kabanata 2: Ang Pagkawala ng Pag-asa

Dahil sa pangyayaring ito, muling tinanong ni Aling Solidad ang clerk kung pwede siyang mauna kahit saglit lang. Ngunit narinig niyang may sumutsot, “Nay, huwag mo kaming istorbuhin. Naka-que ka. Okay.” Pinili niyang umiwas, humugot ng malalim na hininga, saka umupo sa pasilyo, humahawak sa dibdib na kumakabog na parang pasyenteng kailangang isalba.

Makalipas ang ilang minuto, lumapit ang nurse supervisor na si Katrina Dizon. Matalas ang kilay at hawak ang chart. “Ikaw na naman, lola. Hindi mo ba naiintindihan? Visiting time mamayang 6:00. Bawal tambayan dito,” sabay turo niya para bang binibigyan ng demerit ang matanda.

Kabanata 3: Ang Pagsubok

Sa likod, dalawang nursing aide, sina Paulo at Mika, nagkangitian. Nagpambuno ng siko at halos humalakhak ng makita ang namumugto na luha ni Aling Solidad. “Ano ba Lola? Show mo?” bulong ni Paulo habang nag-snack pa ng selfie na nakapamewang. Para raw pang IG story na “wholesome hospital moments.”

Halos malugmok si Aling Solidad sa hiya ngunit tiniis niyang tumayo, lumapit kay Katrina at pabulong na nakiusap, “Iha, baka pwede hong makisilip lang kahit minuto. Nagsisod po kasi ang anak kong si Roberto kagabi. Gusto ko lang pong makita kung gising na siya.”

Kabanata 4: Ang Pagbuhos ng Luha

Mas lumalim ang kunot noon ng nurse habang inangat ang daliri tila bala napaputok. “Ma’am, matagal na kaming walang pasyenteng Roberto Ramos. Wala pong record na yon. Huwag kang gumagawa ng kwento para lang makasingit.” Sa puntong iyon, bumuhos ang luha ni lola. Nanginginig ang kamay, hinugot ang lumang resibo ng deposit slip. “Ito, anak ko. Admission kagabi. Hindi ako nagkwekwento.”

Tinapik iyon ni Katrina. “Hindi man lang tinignan, sinambit ng pasigaw, eh siguro bogus na papelihan. Iwas ka bago kita ipa-security.” Kasabay ng pagtalilis ng matandang luha, naglakad mula sa kabilang dulo ng korridor ang chief medical officer na si Dr. Arturo Vélez. Kakauwi lang mula sa convention. Narinig niya ang hiyawan ng nurse at nakita ang dalawang aide na tila nanonood ng slapstick.

Kabanata 5: Ang Pagdating ng Tulong

“Anong nangyayari rito?” tanong niya may halong uyam. Si Katrina, hindi alintana ang presensya ng mas nakakataas, umirap bago sumagot, “Doc, may matandang nagpupumilit sa ICU list pero wala naman sa log sheet.” Kinuha ni Vélez ang resibo mula sa mangyak-ngiyak na lola. Binasa saka napatingin kay Katrina. “Kailan ba tayo nagkamali ng spelling ng Ramos? Ito clearly ang Ramon ang pasyente sa room 910. Heart attack case, naka-close monitoring. Ikaw ang duty kagabi ‘ba?”

Nag-iba ang kulay ng mukha ng nurse ngunit bago pa siya makasagot, nag-ring ang overhead paging system. “Code blue, room 910.”

Kabanata 6: Ang Pagsagip

Halos magkandara pa si Katrina at ang mga aide papuntang elevator. Naiwan si Lola sa gitna ng pasilyo. “Nay, sumunod kayo,” utos ni Dr. Vélez sabay kuha ng wheelchair. Sa saglit na pag-akyat, kung mawala sa bibig ng doktor ang buntong hininga. “Pasensya na sa staff ko. Pagod na siguro sa dami ng pasyente.” Ngunit may kumikislap na pagtataka sa kanyang mata, parang may alam siyang mas malalim.

Pagdating nila sa room 910, naka-cluster ang mga nurse. Si Katrina, hawak ang defibrillator, nanginginig. Sa kama nakahiga ang kalakihan ng katawang may tubo sa bibig. Hindi si Roberto kundi si Eng Ramon Monteverde, pit founder at majority owner ng San Ignacio Medical Center Holdings. Si Dr. Vélez, kalmado, ngumiti, lumapit at nagsimulang mag-compress ng dibdib.

Kabanata 7: Ang Pagbabalik

Bumalik ang pulso ng matanda pagkatapos ng tatlong cycle. Nang matiyak na stable, ipinatigil niya ang resuscitation team at pumihit kay Katrina. “Supervisor ka pero hindi mo kilala ang CEO ng ospital.” Mangyak-ngyak ang nurse na pamura sa loob, parang gustong matunaw. Ngunit sumipat si Monteverde, bahagyang idinilat ang mata. Tumingin kay Aling Solidad na nakatukod sa pinto.

Sa sandaling iyon, nagbago ang lahat. “Ina, ikaw ba yan?” halos hindi marinig ngunit sapat para mag-iskandalo ang silid. Humakbang si Lola papasok, nanginginig. “Ramon, anak,” palakpak ang luha sa pisngi niya. Lumuhod si Katrina. Halos magsalubong ang palad. “I’m sorry po,” ngunit hindi iyon narinig ni Monteverde. Nakapako siya sa ina na iniwan niyang mag-isa sa Tondo.

Kabanata 8: Ang Nakaraan

30 taon na ang nakalipas nang sumakay siya palabas ng bansa para magtayo ng engineering firm. “Ikap, patawad mo ako, ina. Hindi kita nabalikan agad,” garalgal niyang ungol. Umiling si Lola. Hinawakan ng pisngi ng anak. “Wala kang dapat ipag-sorry, anak. Basta buhay ka.” Habang umiiyak ang mag-ina, pinayuko ni Dr. Vélez sina Katrina, Paulo at Mika. “Kita niyo, ang babastusin niyo palang nagmamay-ari ng institusyon niyo.”

Kabanata 9: Ang Pagtanggap ng Pagkakamali

Ngunit may kumikislap na pagtataka sa kanyang mata. Kinabukasan, tinipon ni Engineer Monteverde ang buong staff sa auditorium. Naka-wheelchair na ngulit matatag ang buong staff sa auditorium. Katabi niya sa stage si Aling Solidad, suot pa rin ng lumong duster nung may fresh rose corsage na ibinigay ng anak.

Sa gitna ng katahimikan, nagsalita ang founder. “Ipinangalanan ko ang ospital na ito kay San Ignacio dahil sa salitang Ignis. Apoy na nagbibigay liwanag, hindi sunog. Apoy ng malasakit, hindi ng yabang. Ang unang tinuruan sa akin ng ina ko ay magmano ka kahit kaninong kamay iyan. Kaya magmano kayo sa pasyenteng pumapasok sa pinto. Baka katulad niya, may kamay na nagluwal at nagturo sa ating mahalin ng kapwa.”

Kabanata 10: Ang Pagbabago

Umiyak si Katrina sa harap. Lumapit, humingi ng tawad kay Aling Solidad. Sa halip na sampalin, hinaplos ng lola ang pisngi ng nurse. “Anak, pag malaki ang ospital, mas kailangang malaki ang puso.” Nagpalakpakan ang lahat. Ipinangako ni Engineer Monteverde ang dalawang buwan na leadership retraining at scholarship sa nurses na gustong mag-aral ng geriatric care.

Sa kondisyon na magsasayaw sila ng paalam sa paang pinuno ni Lola tuwing matatapos ang shift. Isang simpleng pagmamano. Sa araw ng discharge ni Engineer Monteverde, nag-i-inspeksyon si Katrina sa corridor sa upuan ang dating panagtayuan niya upang mangsigaw.

Kabanata 11: Ang Bagong Simula

Nandiyan si Aling Solidad ngunit hindi na umiiyak. Kunti nakangiti, may hawak ng basket ng kutsinta para sa night shift. Lumapit si Katrina, yumuko at magalang na nagmano. “Nay, kumain na po kayo.” Tila guni-guni na lang ang sigaw ng kahapon.

Umalingawngaw na hayon ang mumunting halakhak ng mga pasyenteng nagdaraan. Sa kaloob-looban ng pasilyong iyon, may tatak na invisible ink sa bawat dingding. Ina ng founder man o hindi, may karapatan ng luha na igalang. May kislap sa mata ni lola. Parang sinag ng malambot na araw habang nakatanaw sa puting corridor na dating parang Zelda. Ngayon ay parang simbahang nakabukas para sa anumang panalangin ng puso.

Kabanata 12: Ang Aral

Nakapulot ka ba ng aral sa kwento natin ngayon? I-share mo yan sa comments. Kung nag-enjoy ka, paki-hitang like. Huwag kalimutang mag-subscribe at i-tap ang notification bell para palagi kang una sa mga bago kong upload araw-araw. Ang suporta mo ang inspirasyon ko para gumawa pa ng marami pang kwentong tulad nito.

Kabanata 13: Ang Pagsasama

Kita hits bukas. Ang kwento ni Aling Solidad at Engineer Monteverde ay nagsilbing inspirasyon hindi lamang sa staff ng ospital kundi pati na rin sa mga pasyente. Mula sa araw na iyon, ang San Ignacio Medical Center ay naging simbolo ng malasakit at pagmamahal sa kanilang mga pasyente.

Kabanata 14: Ang Pagsasara

Habang naglalakad si Aling Solidad sa pasilyo, naramdaman niya ang init ng mga ngiti at pagbati mula sa mga staff. Ang kanyang puso ay puno ng pasasalamat. Hindi lamang siya nakahanap ng anak, kundi isang pamilya sa ospital na iyon.

Si Engineer Monteverde, sa kanyang bagong pananaw, ay nangako na magiging mas mapagmalasakit sa kanyang mga empleyado at pasyente. Ang kanyang karanasan sa ospital ay nagbigay inspirasyon sa kanya na baguhin ang kanyang pamumuhay at gawing mas makabuluhan ang kanyang negosyo.

Kabanata 15: Ang Pag-asa

Sa mga susunod na linggo, nagpatuloy ang mga pagbabago sa ospital. Ang mga nurse at staff ay nagkaroon ng mas malalim na pag-unawa sa kanilang tungkulin. Ang mga pasyente ay hindi na lamang numero kundi mga tao na may kwento at pangarap.

Si Aling Solidad ay naging regular na bisita sa ospital, hindi lamang para sa kanyang anak kundi para rin sa mga pasyente. Nagdala siya ng mga pagkain at nagsimula ng isang maliit na grupo ng suporta para sa mga pamilya ng mga pasyente.

Kabanata 16: Ang Bagong Simbahan

Ang San Ignacio Medical Center ay naging hindi lamang isang lugar ng pagpapagaling kundi isang tahanan ng pag-asa. Ang bawat sulok ng ospital ay puno ng mga kwento ng tagumpay, pagkakaibigan, at pagmamahalan.

Ang mga staff ay nagpatuloy sa kanilang pagsasanay at nag-aral ng mga bagong pamamaraan upang mas mapabuti ang kanilang serbisyo. Si Engineer Monteverde ay naging mas aktibo sa mga charity event at community outreach programs.

Kabanata 17: Ang Pagsasama-sama

Minsan, nag-organisa si Aling Solidad ng isang salu-salo para sa mga pasyente at staff. Ang mga nurse ay nagdala ng kanilang mga espesyal na putahe, at ang mga pasyente ay nagdala ng kanilang mga kwento.

Ang salu-salo ay puno ng tawanan at saya. Ang bawat isa ay nagbahagi ng kanilang mga kwento, at sa bawat kwento, nagkaroon ng mas malalim na koneksyon sa pagitan ng mga pasyente at staff.

Kabanata 18: Ang Pagsasara ng Kwento

Habang nagtatapos ang kwento ni Aling Solidad at Engineer Monteverde, ang kanilang mga aral ay mananatili sa puso ng lahat. Ang pagmamalasakit at pagmamahal ay hindi lamang nakikita sa mga salita kundi sa mga gawa.

Ang San Ignacio Medical Center ay naging simbolo ng pag-asa at pagmamahal, isang lugar kung saan ang bawat isa ay may halaga at karapatan na igalang.