NAUWI SA P@NL@L@IT ANG KAARAWAN NG B@T@ NANG MALAMAN NILANG TAHO VENDOR LANG ANG TATAY NYADI NILA…

.

Kabanata 1: Maagang Gumising sa Barangay

Maaga pa lang, gising na ang buong barangay dahil sa sikaw ng mga tindero na naglalako sa kalsada. Ang mga yapak ng mga batang nagmamadaling pumunta sa paaralan ay naririnig na rin. Kasabay nito, ang ingay ng mga tricycle na nagdadala ng mga pasahero.

Sa isang maliit na barong-barong sa tabi ng kanal, mas maaga pang bumabangon si Mang Joniso, isang taho vendor na bumubuhay sa kanyang pamilya sa pamamagitan ng dalawang timba ng taho na araw-araw niyang nilalakad sa kalsada. Madalas, bago pa sumikat ang araw, pinagmamasdan siya ni Dino, ang nag-iisang anak nila ni Aling Ignasya.

Nakikita ni Dino ang pagod sa mukha ng kanyang ama — ang mga pinong linya sa noo, ang mga kamay na laging may latik, at ang mga balikat na tila pinapasan ang bigat ng buong tahanan. Ngunit kahit ganoon, hindi nawawala sa ama ang munting ngiti habang inaayos ang taho, tila ba bawat sandok ng arnibal ay panibagong pag-asa para sa kanilang tatlo.

Si Aling Ignasya naman ay maagang nagwawalis sa bakuran. Isang simpleng ginang na may maamong mukha, bagamat pagod ay makikita mo ang pagmamahal sa kanyang mga mata. Kapag may tumatawag na kapitbahay, nag-e-extra siyang labandera upang magkaroon ng dagdag na pambili ng pagkain para sa pamilya.

Kabanata 2: Ang Kahirapan sa Araw-araw na Buhay

Ganito ang buhay ni Dino mula pagkabata. Hindi siya kailanman nagkaroon ng kaarawan na may handaan. Sa tuwing paparating ang kanyang kaarawan, ang tanging maaasahan niya ay isang yakap mula sa kanyang ina at isang halik mula sa kanyang ama.

Noong siya ay nasa elementarya pa, sanay siyang manood lamang sa mga malalaking handaan ng mga kaklase na may spaghetti, cake, at minsan pa nga ay Jollibee. Siya naman ay tahimik na nakangiti habang pinapanood sila, kahit sa loob niya ay may kirot na hindi niya maipaliwanag.

Madalas siyang inaasar sa eskwela dahil mahirap lamang sila. Pinandiritirihan pa ang amoy ng damit niya tuwing hindi kaagad natutuyo dahil sa kakulangan sa sampayan. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi siya naging reklamador. Tahimik lang siyang nakayuko at hindi lumalaban, lalo na kapag si Amber, ang kilalang bully, ang nanunukso sa kanya.

Ngunit mataas ang mga pangarap ni Dino. Mahihiyain man siya, madalas siyang mangarap. Sa tuwing papalapit ang kanyang kaarawan, ikinukuhit niya sa kanyang isip ang isang munting mesa na may pansit, isang pitsal ng juice, at ilang malalapit na kaibigan. Para sa kanya, sapat na iyon para maging espesyal ang isang araw.

Kabanata 3: Ang Alok ng Ina

Isang araw, habang nasa kusina si Dino at inaayos ang kanyang notebook, biglang nagsalita ang kanyang ina. “Anak, gusto mo bang mag-imbitahan ng mga kaibigan mo sa birthday mo? Magluluto tayo kahit simple lang. Makapagsalo-salo kayo.”

Parang tumigil ang mundo ni Dino. Biglang gumaan ang kanyang dibdib at may liwanag na sumilay sa kanyang mga mata na sanay sa kakulangan. Hindi niya napigilan ang kanyang ngiti at ang matagal na niyang pangarap ay unti-unting nagkakahugis.

Sa kauna-unahang pagkakataon, magkakaroon siya ng handa at may pagkakataon siyang maramdaman ang saya ng may kaarawan. Hindi niya alam na ang pangarap na ito ang magbubukas ng pinto sa sakit, kahihiyan, paghihikanti, at pag-angat.

Kabanata 4: Ang Imbitasyon

Pagpasok sa paaralan kinabukasan, kumabog ang dibdib ni Dino. Hindi siya sanay na mag-imbita ng mga kaibigan. Natatakot siyang pagtawanan, tanggihan, o maliitin ang kanilang pamilya.

Ngunit naalala niya ang ngiti ng kanyang ina kagabi at ang pagod ngunit masayang mukha ng kanyang ama. Kaya huminga siya ng malalim at nilapitan ang kanyang mga malalapit na kaibigan — sina Mark, Benjo, at Rickie.

“Ah ano? Birthday ko sa Sabado. Punta kayo sa bahay namin ha kung gusto niyo lang naman,” mahina niyang sabi, halos hindi lumalabas ang boses dahil sa hiya.

Nagulat siya nang sabay-sabay na ngumiti ang tatlo at sabihing “Talaga? Pupunta kami.” Sabik na sabi ni Mark. “Uy, may handa ka? Astig yan,” dagdag ni Benjo.

Kabanata 5: Ang Pang-aasar

Habang nag-uusap sila, dumaan si Amber kasama sina Leon at Louis. Narinig nila ang lahat ng pinag-usapan. “Ay, may birthday ka pala, Tino,” malakas na sabi ni Amber na may ngiting punong-puno ng pang-aasar.

“Masarap ba ang handa niyo? Baka corn beef lang yan,” pangungutya ni Leon. “Aba dapat lang, birthday mo yun eh,” sabi ni Trixy na may mataray na tono.

Napangiti si Dino, ito ang unang beses na may tunay na sumaya para sa kanyang kaarawan, ngunit hindi niya alam na may paparating na pagsubok.

Kabanata 6: Ang Panghuhusga

Dumating si Mang Joniso, pawis na pawis at bitbit ang lalagyan ng taho. Bago pa siya makalapit, narinig ang bulung-bulungan ng mga kaklase ni Dino.

“Yan pala ang tatay niya, magtataho lang,” sabi ni Leon na may halakhak. “Kaya pala walang fried chicken dito,” dagdag ni Louis. “Yan na ang sagot sa mga tanong natin,” pang-iinsultong sabi ni Amber.

Napatingin si Dino sa kanyang ama at nakita ang pagkirot sa mga mata nito. Tinapik siya ni Mang Joniso sa balikat at sinabi, “Anak, walang nakakahiya sa trabaho ko. Ang nakakahiya ay yung kumakain mula sa masama.”

Kabanata 7: Ang Pangako ni Dino

Sa gabing iyon, pinangako ni Dino sa kanyang sarili na mag-aaral siya nang mabuti upang maipagmalaki ang kanyang mga magulang at hindi na muling maranasan ang pang-aalipusta.

Mula noon, naging mas determinado siya sa pag-aaral. Mas madalas siyang nananatili sa library, humihingi ng tulong sa mga guro, at masigasig sa mga gawain sa paaralan.

Kabanata 8: Ang Tagumpay

Lumipas ang mga taon, at unti-unting nagbago ang buhay ni Dino. Naging top student siya sa kanilang batch at naging inspirasyon sa iba. Sa araw ng graduation, nakita niya ang mga luha ng pagmamalaki sa mga mata ng kanyang mga magulang.

Ngayon, si Dino ay isang ganap na doktor na nagtatrabaho sa isang pribadong ospital. Hindi niya kinalimutan ang kanyang pinagmulan. Buwan-buwan, nagsasagawa siya ng medical mission para sa mga mahihirap na katulad nila noon.